Schrijf een artikel van 400 woorden over datingsites voor honden. Onder een beetje examendruk klaar je zo’n klus wel binnen de negentig minuten, in je moedertaal wel te verstaan. In het Frans daarentegen verandert zo’n opdracht al gauw in een linguïstieke worstelpartij van ettelijke uren, eindigend in een race tegen de laptopbatterij ergens in een hoekje van de McDonalds.
De docent stelde me nochtans zeer attent voor om bijles te geven. Ondergetekende had daar met een beetje weerwil nog wel op willen ingaan mocht hij geen 25 flappen aanrekenen voor een uurtje gezwets. Een beetje verontwaardigd door mijn plotse twijfel vroeg hij nog heel medelevend of ik misschien wel niet arm was. Daar stond ik dan met mijn mond vol tanden en mijn Vlaamsche eer zwaar gekrenkt. Nu ja, ik kon hem toch moeilijk uitleggen dat na tien jaar grammaticale kommer en kwel geld vragen voor een vrijwillige marteling nogal sadistisch overkwam.
Laat ik hopen dat de prof mijn dat hondenartikel beter quoteert dan de luisteroefening van vorige week. Amper de helft van de punten had de onnozelaar over voor een samenvatting van een artikel over de financiële crisis uit Le Monde. “Je tekst is een beetje kort en er had meer cijfermateriaal in gemogen”. “Wel, hadden jouw voorouders nog enkele namen verzonnen voor de decimalen boven de zestig in plaats van wat rekensommetjes te maken, dan had ik je tenminste verstaan!" Ze mogen soms dan wel lachen met het Waals accent maar zij staan al een heel stuk verder met hun septante en nonante.
Nu de wekelijkse bezoekjes ophouden kan de verveling zoals vanouds weer beginnen. Afspraken springen af om allerhande redenen en mijn televisiegedrag nadert dat van een langdurig werkloze. Vrees echter niet voor mij beste vrienden! Deze donderdag feest de campus op een heuse EFAP-td. En trouwens, volgend weekend probeer ik uiteraard gewoon opnieuw contact te leggen WANT… beterschap is in zicht :)
Je te verrai plus tard alligator,
Olivier vanuit Parijs
dinsdag 2 december 2008
dinsdag 25 november 2008
Bent u het nog niet beu? Week 8
Je merkt pas echt dat het leven betert wanneer oude tegenslagen zichzelf weer recht trekken. Herinner je nog dat ene meisje uit mijn eerste blog dat ik uit gewetensproblemen moest laten gaan voor een groepswerkje? Wel, misschien heeft ze wel een zwak voor mensen met en zuur gezicht want ondergetekende is wederom uitgenodigd om eens goed samen voor school te werken.
Langs de andere kant weet je dat je nog steeds dat je in Parijs bent wanneer je even later als Erasmusstudent een vrijstelling krijgt voor diezelfde opdracht. Ze bleek trouwens nog eens niet bij mij in de klas te zitten voor dat vak. Ach, dat kan ik wel even door de vingers zien. Wie weet neem ik op een moment van ongekend zelfvertrouwen wel zelf eens het initiatief.
Sinds de lessen terug van start zijn gegaan gaat het in ieder geval opmerkelijk beter. Misschien heb ik toch meer nood aan sociale contacten dan ik zelf dacht. Niet dat ik plots ’s avonds het nachtleven induik met mijn klasgenoten maar een oppervlakkig gesprekje kan er wel af. Daarin zijn ze best vriendelijk die lokale vrouwmenschen.
Voor het zwaardere uitgaanswerk bestaan de Parijse weekends. Zeker van verjaardagen heb je niet van terug. Aangezien de Belgische eerzucht het gebiedt een verjaardag nooit nuchter af te sluiten zat er maar een ding op: samen met Kirsten, Jill, Lars, Sam en Jeroen terug naar de goedkope cocktailbar van vorige week. Daar waar Amedee de alcohol schenkt, matig van kwaliteit maar bovenal goedkoop en steevast overvloedig.
De trage bediening die avond behoedde me nog voor een voortijdige ondergang want de sfeer zat goed en de dorst dus ook. Voor arme Amedee ging alles blijkbaar zo snel dat zijn barmankwaliteiten er onder begonnen te lijden. Je kon nog hooguit spreken van licht aangelengde alcohol in plaats van cocktails. Mij hoorde je alvast niet klagen.
Net zoals vorige week werd er weer duchtig gezongen en contact gelegd met de stamgasten. Nuchter, dronken, scheve tanden of socialist, het maakte allemaal niet uit want het was feest. Deze keer kon er zelfs een gratis glaasje cava af. Hmm, de heerlijke, langverwachte genadeslag. Wat volgde gonst enkel nog in flarden door mijn hoofd: roze step, stok, vreemde tieners, meer vreemde tieners, valpartijen, een vriendschappelijk gevecht, …? En ik zag dat het goed was.
Gelukkig amuseerden we ons vrijdag en zaterdag goed genoeg om zondag overbodig te maken. Trouwens, sinds Jos Geysen met pensioen ging, is zondag enkel nog rustdag. Een bezoekje aan het graf van een zingende junkie kon er nog net af voor mijn beste klasgenoten weer richting hemelzoet vaderland trokken.
Het was me een waar genoegen jullie op bezoek te krijgen en bedankt voor de frietketel!
Allemaal braaf zijn en tot volgende week.
Cordialement,
Olivier
Langs de andere kant weet je dat je nog steeds dat je in Parijs bent wanneer je even later als Erasmusstudent een vrijstelling krijgt voor diezelfde opdracht. Ze bleek trouwens nog eens niet bij mij in de klas te zitten voor dat vak. Ach, dat kan ik wel even door de vingers zien. Wie weet neem ik op een moment van ongekend zelfvertrouwen wel zelf eens het initiatief.
Sinds de lessen terug van start zijn gegaan gaat het in ieder geval opmerkelijk beter. Misschien heb ik toch meer nood aan sociale contacten dan ik zelf dacht. Niet dat ik plots ’s avonds het nachtleven induik met mijn klasgenoten maar een oppervlakkig gesprekje kan er wel af. Daarin zijn ze best vriendelijk die lokale vrouwmenschen.
Voor het zwaardere uitgaanswerk bestaan de Parijse weekends. Zeker van verjaardagen heb je niet van terug. Aangezien de Belgische eerzucht het gebiedt een verjaardag nooit nuchter af te sluiten zat er maar een ding op: samen met Kirsten, Jill, Lars, Sam en Jeroen terug naar de goedkope cocktailbar van vorige week. Daar waar Amedee de alcohol schenkt, matig van kwaliteit maar bovenal goedkoop en steevast overvloedig.
De trage bediening die avond behoedde me nog voor een voortijdige ondergang want de sfeer zat goed en de dorst dus ook. Voor arme Amedee ging alles blijkbaar zo snel dat zijn barmankwaliteiten er onder begonnen te lijden. Je kon nog hooguit spreken van licht aangelengde alcohol in plaats van cocktails. Mij hoorde je alvast niet klagen.
Net zoals vorige week werd er weer duchtig gezongen en contact gelegd met de stamgasten. Nuchter, dronken, scheve tanden of socialist, het maakte allemaal niet uit want het was feest. Deze keer kon er zelfs een gratis glaasje cava af. Hmm, de heerlijke, langverwachte genadeslag. Wat volgde gonst enkel nog in flarden door mijn hoofd: roze step, stok, vreemde tieners, meer vreemde tieners, valpartijen, een vriendschappelijk gevecht, …? En ik zag dat het goed was.
Gelukkig amuseerden we ons vrijdag en zaterdag goed genoeg om zondag overbodig te maken. Trouwens, sinds Jos Geysen met pensioen ging, is zondag enkel nog rustdag. Een bezoekje aan het graf van een zingende junkie kon er nog net af voor mijn beste klasgenoten weer richting hemelzoet vaderland trokken.
Het was me een waar genoegen jullie op bezoek te krijgen en bedankt voor de frietketel!
Allemaal braaf zijn en tot volgende week.
Cordialement,
Olivier
dinsdag 18 november 2008
Zowaar positief: Week 7
Na zeven weken van pessimisme en scheldtirades aan het adres van dit Frans hol valt het me plots moeilijk om nog iets af te zeiken. Ik heb me zowaar ongelooflijk geamuseerd de afgelopen week. De lessen zijn terug begonnen en de klasgenotes zijn nog even mooi als in mijn herinneringen. Ik ben nog eens goed dronken geweest en als ik op mijn klok kijk reken ik niet meer automatisch het aantal dagen tot de kerstvakantie uit.
Het moet gezegd worden dat het bezoek van Alexander, Dorien, Charlotte en Dirk daar zeker goed aan gedaan heeft. Vooral het plan van hun persoonlijke stadsgids om de avond af te sluiten in een spotgoedkope cocktailbar op het Montmartre kon wel gesmaakt worden. Zeer matig gemixte cocktails, gecamoufleerd door overmatig gedoseerde sterke drank, allerhande eigenaardige mensen spreken je aan, de barman probeert wat op te vallen… Un bar comme il faut! Niet het typische strontlelijke Parijse café met de hautaine obers dus. (één zin moet je me toch gunnen…)
Enkele uren later en een paar IQ-punten lager eindigden we de avond op de trappen van het sektehuis van de Sacre Coeur. Warempel lopen we daar een noorderbuur tegen het lijf die net zoals ik een aantal vrienden door de stad gidste. Zoals je weet hebben noorderburen altijd vrouwen bij die steevast vrijgezel zijn. Wat volgde was een mooi staaltje van Garmyn-takt:
“Hey, leuke sjaal, heb je die hier op een van de lokale marktjes gekocht?”. De vrouwelijke lezers zien waarschijnlijk al onmiddellijk de cruciale fout waar ondergetekende het alombekende vrouwelijke zender – ontvangermodel blindelings negeert. Voor de mannen zet ik het even in schemavorm:
Zender -> boodschap x onzekerheid vrouw² + (totaal willekeurige) interpretatie / gemoedstoestand= Hey, lekker ordinair en goedkoop dat ding, dat kan enkel van een lokale markt komen.
Spijtig genoeg voor de dame, en misschien nog meest van al voor mij, bleek het ding op de koop toe nog eens uit Oekraïne te komen. Hm, eens zien hoe je jezelf daar uit gaat redden, dacht ik. Nog net had ik me ervan weerhouden te zeggen dat de sjaal in beide gevallen wel door een onderbetaald Chinees kinderarbeidertje geproduceerd zou zijn of Dorien kwam tussenbeide om een einde te maken aan de schaamtelijke versierpoging. Het meisje in kwestie wist ondertussen al geen blijf meer met haar gêne. Ocharme het kind, zo zal ze nooit aan een vriend geraken.
Volgende week meer geluk op mijn verjaardag.
Verjaardagskaartjes stuur je best naar 23 Rue Collange 92300 Levallois-Perret,
A la prochaine,
Olivier
Mensen, positief zijn is echt saai en schrijft traag. Volgende week verzin ik dus desnoods slecht nieuws
Het moet gezegd worden dat het bezoek van Alexander, Dorien, Charlotte en Dirk daar zeker goed aan gedaan heeft. Vooral het plan van hun persoonlijke stadsgids om de avond af te sluiten in een spotgoedkope cocktailbar op het Montmartre kon wel gesmaakt worden. Zeer matig gemixte cocktails, gecamoufleerd door overmatig gedoseerde sterke drank, allerhande eigenaardige mensen spreken je aan, de barman probeert wat op te vallen… Un bar comme il faut! Niet het typische strontlelijke Parijse café met de hautaine obers dus. (één zin moet je me toch gunnen…)
Enkele uren later en een paar IQ-punten lager eindigden we de avond op de trappen van het sektehuis van de Sacre Coeur. Warempel lopen we daar een noorderbuur tegen het lijf die net zoals ik een aantal vrienden door de stad gidste. Zoals je weet hebben noorderburen altijd vrouwen bij die steevast vrijgezel zijn. Wat volgde was een mooi staaltje van Garmyn-takt:
“Hey, leuke sjaal, heb je die hier op een van de lokale marktjes gekocht?”. De vrouwelijke lezers zien waarschijnlijk al onmiddellijk de cruciale fout waar ondergetekende het alombekende vrouwelijke zender – ontvangermodel blindelings negeert. Voor de mannen zet ik het even in schemavorm:
Zender -> boodschap x onzekerheid vrouw² + (totaal willekeurige) interpretatie / gemoedstoestand= Hey, lekker ordinair en goedkoop dat ding, dat kan enkel van een lokale markt komen.
Spijtig genoeg voor de dame, en misschien nog meest van al voor mij, bleek het ding op de koop toe nog eens uit Oekraïne te komen. Hm, eens zien hoe je jezelf daar uit gaat redden, dacht ik. Nog net had ik me ervan weerhouden te zeggen dat de sjaal in beide gevallen wel door een onderbetaald Chinees kinderarbeidertje geproduceerd zou zijn of Dorien kwam tussenbeide om een einde te maken aan de schaamtelijke versierpoging. Het meisje in kwestie wist ondertussen al geen blijf meer met haar gêne. Ocharme het kind, zo zal ze nooit aan een vriend geraken.
Volgende week meer geluk op mijn verjaardag.
Verjaardagskaartjes stuur je best naar 23 Rue Collange 92300 Levallois-Perret,
A la prochaine,
Olivier
Mensen, positief zijn is echt saai en schrijft traag. Volgende week verzin ik dus desnoods slecht nieuws
maandag 10 november 2008
Het gaat beter dan mijn blog doet vermoeden: Week 6
Deze week poogde ik nogmaals luitjes te ronselen voor mijn stage op een Club Internationalmeeting. Zoals wel vaker gebeurd hier in Parijs was ik weer de enige man van het gezelschap. Wordt echter niet te snel jaloers, want laat ik zeggen: Moeder Natuur deed ooit harder haar best om van deze wereld iets moois te maken. Twee opeenvolgende avonden zonder iets deftig te spotten en een stevige vervelingsdifterie lijkt me een beetje te veel van het slechte. Dat is dan ook wel de laatste keer dat ik me daar vertoond heb.
Aangezien ik er dus maar niet in slaag vrijwilligers te vinden, te vaak van het kastje naar de muur werd gestuurd en mijn maag geen extra avond meer uithoudt met de Club International heb ik besloten ontslag te nemen. Je mag niet zomaar met je laten sollen door die bazen. Onproductief zijn en je toch in dienst houden. Nee nee, opzouten met die handel, geen medelijden tonen. Erg leerrijk was het toch niet en ik had soms zelfs de indruk dat mijn Frans er eerder op achteruit ging.
Geen erg trouwens, deze week begint eindelijk de theorie dus dat betekent dagelijks les en een heleboel nieuwe mensen om te ontmoeten. Niet dat de dames van mijn groep me tegenvallen. Ze slagen er enkel niet in om iets af te spreken. Plannen worden gemaakt om achteraf een stille dood te sterven. Tant pis, maar er valt genoeg te beleven met mijn wekelijkse bezoekers en hier en daar een feestje op de Cité Universitaire
Een rondleiding in de Quartier Latin legde de oorzaak van dit gebrekkige socialisatieproces met de inboorlingen maar al te duidelijk bloot. Over Parijs spreekt men enkel in de verleden tijd en dat is nu net het probleem. Deze stad verandert stilaan in een openluchtmuseum. Ooit bloeide deze plek van kunst, cultuur en intellectualisme maar nu is alles dood, platgewalst door het massatoerisme.
Amper veertig jaar geleden bedolven de Parijse studenten de ordediensten nog onder de kasseien onder het moto: Sous les pavés la plage! Verboden te verbieden en een kassei op u bakkes als je daar anders over denkt. Voor en strand was er spijtig genoeg geen plaats. De kasseien van weleer hebben plaatsgemaakt voor een steriel asfalt die al een versheidfolie alle authenticiteit verstikt.
Anno 2008 is het studentenleven hier zo goed als onbestaande. Het geld van het toerisme heeft al het sociale leven vakkundig doodgeknepen. Welke student heeft er immers nog zin om gezellig op café te gaan wanneer hij bij elke pint een biljet moet bovenhalen. Ik ga amper uit en toch heb ik het gevoel dat er een heel gezin van mijn spaarrekening leeft.
Mensen, ik mis de gelaten, provinciale sfeer van de ossenmarkt. Als Antwerpenaren pretenderen we graag in een metropool te wonen maar dat is ’t Stad gelukkig niet. Daarvoor zijn we te klein, te open en vooral te sociaal. Er blijft maar één stad en dat is Antwerpen. De rest is parking!
Voor de rest gaat alles eigenlijk best goed dus volgende week beloof ik mijn opperste best om iets positief te schrijven
Groetjes,
Olivier
Aangezien ik er dus maar niet in slaag vrijwilligers te vinden, te vaak van het kastje naar de muur werd gestuurd en mijn maag geen extra avond meer uithoudt met de Club International heb ik besloten ontslag te nemen. Je mag niet zomaar met je laten sollen door die bazen. Onproductief zijn en je toch in dienst houden. Nee nee, opzouten met die handel, geen medelijden tonen. Erg leerrijk was het toch niet en ik had soms zelfs de indruk dat mijn Frans er eerder op achteruit ging.
Geen erg trouwens, deze week begint eindelijk de theorie dus dat betekent dagelijks les en een heleboel nieuwe mensen om te ontmoeten. Niet dat de dames van mijn groep me tegenvallen. Ze slagen er enkel niet in om iets af te spreken. Plannen worden gemaakt om achteraf een stille dood te sterven. Tant pis, maar er valt genoeg te beleven met mijn wekelijkse bezoekers en hier en daar een feestje op de Cité Universitaire
Een rondleiding in de Quartier Latin legde de oorzaak van dit gebrekkige socialisatieproces met de inboorlingen maar al te duidelijk bloot. Over Parijs spreekt men enkel in de verleden tijd en dat is nu net het probleem. Deze stad verandert stilaan in een openluchtmuseum. Ooit bloeide deze plek van kunst, cultuur en intellectualisme maar nu is alles dood, platgewalst door het massatoerisme.
Amper veertig jaar geleden bedolven de Parijse studenten de ordediensten nog onder de kasseien onder het moto: Sous les pavés la plage! Verboden te verbieden en een kassei op u bakkes als je daar anders over denkt. Voor en strand was er spijtig genoeg geen plaats. De kasseien van weleer hebben plaatsgemaakt voor een steriel asfalt die al een versheidfolie alle authenticiteit verstikt.
Anno 2008 is het studentenleven hier zo goed als onbestaande. Het geld van het toerisme heeft al het sociale leven vakkundig doodgeknepen. Welke student heeft er immers nog zin om gezellig op café te gaan wanneer hij bij elke pint een biljet moet bovenhalen. Ik ga amper uit en toch heb ik het gevoel dat er een heel gezin van mijn spaarrekening leeft.
Mensen, ik mis de gelaten, provinciale sfeer van de ossenmarkt. Als Antwerpenaren pretenderen we graag in een metropool te wonen maar dat is ’t Stad gelukkig niet. Daarvoor zijn we te klein, te open en vooral te sociaal. Er blijft maar één stad en dat is Antwerpen. De rest is parking!
Voor de rest gaat alles eigenlijk best goed dus volgende week beloof ik mijn opperste best om iets positief te schrijven
Groetjes,
Olivier
zondag 2 november 2008
Niet te stoppen: Week 5
Buitenlanders vinden die willen meewerken aan een doodgewoon programma over jongeren blijkt minder makkelijk dan het lijkt. Organiseer een show voor overgezoogde moederskindjes waar je jezelf al zingend belachelijk kunnen maken onder het aanzien van drie omhooggevallen showbizzartefacten en de rest van breindood Vlaanderen en ze staan met duizenden voor je deur te drammen voor de ‘fifteen minutes of shame’.
Toch lopen er heel wat interessante’ expats’ rond in dit hol. Even binnenvallen in een Frans-Engelse workshop voor buitenlanders leverde al snel een tiental vrijwilligers op. Ik mocht zelfs als ongenodigde gast blijven om deel te nemen, waarvoor ik onbegrijpelijk bedankte omdat ik nog geen avondmaal genuttigd had. Eens buiten: Olivier, paljas, je kent hier niemand. Was dan toch gebleven! Maar ja, tegen honger valt nu weinig te beginnen. Prioriteiten stellen.
Dat misverstand bleef nog kosteloos. Meestal betaal ik ze in harde cash en deze week was het weer prijs. In een vlaag van ongeziene vooruitziendheid besloot ik al de treintickets voor mijn wederkering te boeken. In de roes van eigenlof merkte ik echter niet op dat de NMBS in het uiteindelijke aankoopformulier de bestemmingen had omgewisseld. Goedkope tickets blijken daarnaast niet inwisselbaar noch terugbetaalbaar. Kost van deze blijkbaar niet zo briljante vooruitziendheid: 54 flappen.
Tijd om eens een lijstje te maken van alle kostelijke stommiteiten uit de laatste twee jaar.
-Snowboard neef (per ongeluk) vernield: 200 euro
-Arm gebroken derde dag zelfde skireis dus helft reis verloren= 300 euro
-Band Mercedes: 75 euro (en dan was de papa nog mild)
-Treintickets: 54 euro
-Parkeerboete: 20 euro
-Te beschamend om te vertellen: 60 euro
-…?
Voorlopig totaal: 704 euro
Ik draai bijna weg bij de gedachte van wat ik hiervoor allemaal had kunnen kopen:
-Een digitale reflexcamera
-Twee maanden Erasmus Parijs
-Een oogcorrectie voor Annelies van Herck
-Fortis
Gelukkig walmt het hier van andermans onwetendheid die de eigen flaters kunnen doen vergeten. Deze week toonden de inboorlingen zich weer voortreffelijk in hun linguïstieke achterlijkheid. Je moest hun gezichten eens zien nadat ik in onze schitterende moedertaal een telefoon beantwoordde: Prijsloos! Die hebben nog nooit Nederlands gehoord! Een land dat nog geen 400 km van Parijs ligt, blijkt voor hen een compleet ongekende taal te spreken. En dan krijg je reacties zoals: “Daar versta je echt niets van!” Tja, in dat geval had het nu niet veel uitgemaakt of ik nu Nederlands, Engels of Spaans had gesproken. Je zou ze bijna van kwaad opzet vermoeden.
Een andere remedie tegen al dat zelfbeklag blijkt ook een goed weekendje op stap met de vrienden. Maar liefst vier vrouwenmenschen vulden de eenzame kilte van mijn Parijs’ hok. Je vraagt je nu waarschijnlijk af hoe het komt dat ik nog steeds geen vriendin heb terwijl de vrouwen zelfs vanuit België komen afgezakt om bij mij te zijn. Wel, je bent niet de enige. Ik begin me ook stilaan zorgen te maken…
Niettegengaande was het weekend zeer geslaagd in het gezelschap van Anouk, Astrid, Charline en Karen. (De namen zijn alfabetisch gerangschikt dames!) Dankzij Charline’s connecties met een louche portierself huppelden we zelfs een hele dag gratis rond in het geweldige Disneyland! Ik had nooit verwacht dat nostalgie zo een vat op me kon krijgen. Je moet op facebook mijn glimlach eens zien in de dansende theekopjes! Ik voelde me net zo vrolijk als toen ik vijftien jaar geleden in dezelfde attractie zat. Disneyland Parijs, voor grote en kleine kinderen
Dames, het was gezellig dit weekend!
Allez, ik ga mijn badkamer eens reinigen*
A la prochaine!
Olivier
*De beleefdheid dient mij wel te zeggen dat de dames aangeboden hebben om te kuisen.
Toch lopen er heel wat interessante’ expats’ rond in dit hol. Even binnenvallen in een Frans-Engelse workshop voor buitenlanders leverde al snel een tiental vrijwilligers op. Ik mocht zelfs als ongenodigde gast blijven om deel te nemen, waarvoor ik onbegrijpelijk bedankte omdat ik nog geen avondmaal genuttigd had. Eens buiten: Olivier, paljas, je kent hier niemand. Was dan toch gebleven! Maar ja, tegen honger valt nu weinig te beginnen. Prioriteiten stellen.
Dat misverstand bleef nog kosteloos. Meestal betaal ik ze in harde cash en deze week was het weer prijs. In een vlaag van ongeziene vooruitziendheid besloot ik al de treintickets voor mijn wederkering te boeken. In de roes van eigenlof merkte ik echter niet op dat de NMBS in het uiteindelijke aankoopformulier de bestemmingen had omgewisseld. Goedkope tickets blijken daarnaast niet inwisselbaar noch terugbetaalbaar. Kost van deze blijkbaar niet zo briljante vooruitziendheid: 54 flappen.
Tijd om eens een lijstje te maken van alle kostelijke stommiteiten uit de laatste twee jaar.
-Snowboard neef (per ongeluk) vernield: 200 euro
-Arm gebroken derde dag zelfde skireis dus helft reis verloren= 300 euro
-Band Mercedes: 75 euro (en dan was de papa nog mild)
-Treintickets: 54 euro
-Parkeerboete: 20 euro
-Te beschamend om te vertellen: 60 euro
-…?
Voorlopig totaal: 704 euro
Ik draai bijna weg bij de gedachte van wat ik hiervoor allemaal had kunnen kopen:
-Een digitale reflexcamera
-Twee maanden Erasmus Parijs
-Een oogcorrectie voor Annelies van Herck
-Fortis
Gelukkig walmt het hier van andermans onwetendheid die de eigen flaters kunnen doen vergeten. Deze week toonden de inboorlingen zich weer voortreffelijk in hun linguïstieke achterlijkheid. Je moest hun gezichten eens zien nadat ik in onze schitterende moedertaal een telefoon beantwoordde: Prijsloos! Die hebben nog nooit Nederlands gehoord! Een land dat nog geen 400 km van Parijs ligt, blijkt voor hen een compleet ongekende taal te spreken. En dan krijg je reacties zoals: “Daar versta je echt niets van!” Tja, in dat geval had het nu niet veel uitgemaakt of ik nu Nederlands, Engels of Spaans had gesproken. Je zou ze bijna van kwaad opzet vermoeden.
Een andere remedie tegen al dat zelfbeklag blijkt ook een goed weekendje op stap met de vrienden. Maar liefst vier vrouwenmenschen vulden de eenzame kilte van mijn Parijs’ hok. Je vraagt je nu waarschijnlijk af hoe het komt dat ik nog steeds geen vriendin heb terwijl de vrouwen zelfs vanuit België komen afgezakt om bij mij te zijn. Wel, je bent niet de enige. Ik begin me ook stilaan zorgen te maken…
Niettegengaande was het weekend zeer geslaagd in het gezelschap van Anouk, Astrid, Charline en Karen. (De namen zijn alfabetisch gerangschikt dames!) Dankzij Charline’s connecties met een louche portierself huppelden we zelfs een hele dag gratis rond in het geweldige Disneyland! Ik had nooit verwacht dat nostalgie zo een vat op me kon krijgen. Je moet op facebook mijn glimlach eens zien in de dansende theekopjes! Ik voelde me net zo vrolijk als toen ik vijftien jaar geleden in dezelfde attractie zat. Disneyland Parijs, voor grote en kleine kinderen
Dames, het was gezellig dit weekend!
Allez, ik ga mijn badkamer eens reinigen*
A la prochaine!
Olivier
*De beleefdheid dient mij wel te zeggen dat de dames aangeboden hebben om te kuisen.
zondag 26 oktober 2008
Voor de volhouders: week 4
Hoeren! De schurfterige prostituees van Bois de Boulogne zijn gelokaliseerd. De Parijse Boulevard Van De Vuile Manieren is blijkbaar een open tippelriool die dwars door het bos van Boulogne loopt. Inderdaad, geen vitrines om de –soms hilarisch karikaturale- vleeswaren te keuren. Klanten dienen zich aan door in ware GTA-stijl langzaam voorbij te rijden om zo de aandacht van een bereidwillige dame te winnen. Vanaf dat je wagens per fiets voorbij begin te steken (ik was op weg naar mijn stage btw) weet je natuurlijk genoeg. Als de auto’s stilstaan met de chauffeur lichtjes achteruitleunend in zijn zetel, dan weet je te veel…
Ook het uur van de dag waarop ik ze aantrof is toch iets of wat merkwaardig te noemen: Drie uur ’s middags op een doodgewone werkdag!? Wie heeft er dan tijd om zich te laten plezieren? Maar ja, het moet niet altijd baguette zijn wat de pot schaft zeker? Dat verklaart misschien ook deels waarom het leven hier grotendeels stilvalt tussen half twee en half drie.
Maar genoeg over hoeren, ik heb jullie namelijk nog niet verteld dat ik een stage heb gevonden. Ondergetekende moet voor productiehuis ‘Foggies’ buitenlandse jongeren zoeken die in Frankrijk wonen of studeren voor het programma Génération Monde’ op France24. Inderdaad, dit jobke is bijna te letterlijk op mijn lijf geschreven. Aangezien ik zelf een tijdelijke immigrant ben –expat is de correcte term voor blanken- moet dat toch geen al te groot probleem zijn. Wel, wederom heb ik dat sterk onderschat. Per telefoon een concept in het Frans uitleggen behoort blijkbaar toch niet tot mijn basisvaardigheden.
Daarom leek een beetje veldwerk me veel productiever. Mensen hebben vaak veel meer geduld in een direct gesprek. Dus schreef ik me in op een jongerenwebsite om met een groep lotgenoten een film te gaan kijken. Perfect om kandidaten te ronselen en tegelijk nieuwe mensen te ontmoeten. Spijtig genoeg daagde niemand op aan de cinema en werd ondergetekende nogmaals veroordeeld tot een avondje lezen op kot in Levallois-Perret. De mythe van het Erasmusgezwelg en gefeest, ons allen welgekend uit mondelinge overlevering van de veteranen, blijft dus voorlopig niet meer dan een ongrijpbare utopie.
Maar ik zal toch nog een tandje bij moeten steken voor mijn stage want voor de rest valt er maar weinig te beleven. Tussen nu en de 12e november heb ik amper twee dagen les en Parijs heb ik ondertussen al wel gezien. Dus het plan is om maandag voor Foggies jonge chefs te zoeken in een van de vijftien sterrenrestaurants die het achtste arrondissement van mijn school rijk is.
Spijtig dat ik mijn week in mineur moet afsluiten want al bij al viel het best nog wel mee. Donderdag werd er nog gepokerd met de flatgenoten van Britt. Uiteraard was ik naar goede gewoonten blut zonder ook maar één spelletje te winnen. Daarnaast mag de nieuwe stage ook wel een opstekertje genoemd worden. Ach, ik red me wel, met nog steeds de hoop dat er beterschap in zicht is. Volgend weekend komen alvast de eerste gasten dus dan weten we weeral eens wat doen.
Ciao,
Olivier
Ook het uur van de dag waarop ik ze aantrof is toch iets of wat merkwaardig te noemen: Drie uur ’s middags op een doodgewone werkdag!? Wie heeft er dan tijd om zich te laten plezieren? Maar ja, het moet niet altijd baguette zijn wat de pot schaft zeker? Dat verklaart misschien ook deels waarom het leven hier grotendeels stilvalt tussen half twee en half drie.
Maar genoeg over hoeren, ik heb jullie namelijk nog niet verteld dat ik een stage heb gevonden. Ondergetekende moet voor productiehuis ‘Foggies’ buitenlandse jongeren zoeken die in Frankrijk wonen of studeren voor het programma Génération Monde’ op France24. Inderdaad, dit jobke is bijna te letterlijk op mijn lijf geschreven. Aangezien ik zelf een tijdelijke immigrant ben –expat is de correcte term voor blanken- moet dat toch geen al te groot probleem zijn. Wel, wederom heb ik dat sterk onderschat. Per telefoon een concept in het Frans uitleggen behoort blijkbaar toch niet tot mijn basisvaardigheden.
Daarom leek een beetje veldwerk me veel productiever. Mensen hebben vaak veel meer geduld in een direct gesprek. Dus schreef ik me in op een jongerenwebsite om met een groep lotgenoten een film te gaan kijken. Perfect om kandidaten te ronselen en tegelijk nieuwe mensen te ontmoeten. Spijtig genoeg daagde niemand op aan de cinema en werd ondergetekende nogmaals veroordeeld tot een avondje lezen op kot in Levallois-Perret. De mythe van het Erasmusgezwelg en gefeest, ons allen welgekend uit mondelinge overlevering van de veteranen, blijft dus voorlopig niet meer dan een ongrijpbare utopie.
Maar ik zal toch nog een tandje bij moeten steken voor mijn stage want voor de rest valt er maar weinig te beleven. Tussen nu en de 12e november heb ik amper twee dagen les en Parijs heb ik ondertussen al wel gezien. Dus het plan is om maandag voor Foggies jonge chefs te zoeken in een van de vijftien sterrenrestaurants die het achtste arrondissement van mijn school rijk is.
Spijtig dat ik mijn week in mineur moet afsluiten want al bij al viel het best nog wel mee. Donderdag werd er nog gepokerd met de flatgenoten van Britt. Uiteraard was ik naar goede gewoonten blut zonder ook maar één spelletje te winnen. Daarnaast mag de nieuwe stage ook wel een opstekertje genoemd worden. Ach, ik red me wel, met nog steeds de hoop dat er beterschap in zicht is. Volgend weekend komen alvast de eerste gasten dus dan weten we weeral eens wat doen.
Ciao,
Olivier
zondag 19 oktober 2008
Meer van dat! Week 3
Hetgeen wat ik nooit voor mogelijk had gehouden maar me toch zeer eigenaardig is overkomen: Ondergetekende blokt vrijwillig alle hoofdstukken van Vocabulaire 2000 uit het hoofd. Weliswaar volledig trouw aan de eigen studiemethoden, herkenbaar aan een gebrek aan planning of enige andere vorm van organisatie. Want laten we toch niet té hard van stapel lopen. Daarvoor moet de geest nog een beetje rijpen…
In tegenstelling tot wat u misschien zou kunnen denken is het niet de eenzaamheid die mij tot deze waanzin heeft gedreven. Wel in tegendeel. De sociale contacten nemen juist toe. Maar na nogmaals een week fronsen, knipperen en debiel staren bij elke conversatie tussen de locals wordt het wel eens tijd om het heft in eigen handen te nemen. Wederom blijkt dat passief afwachten niet tot resultaten leidt. Wie heeft me dat toch ooit wijsgemaakt?
De dringende nood om mijn woordenschat uit te breiden valt dus enerzijds te verklaren door de toenemende sociale contacten met de inboorlingen maar even goed door de angst om een kankerende verveling op te lopen. De komende week telt hooguit EEN voormiddag les! Zelfs een volleerde lamzak als ik botst daar op zijn grenzen. De enige oplossing bestaat er dus in om het plaatselijk creools spoedig meester te worden en een stage te zoeken.
Gelukkig zwemt mijn school in de poet waardoor ze meer stageplaatsen kunnen regelen dan er studenten zijn. Een jaartje EFAP kost mijn klasgenoten tussen de zeven- en tienduizend euri per jaar. Daarvoor krijgen ze wel hun diploma praktisch cadeau inclusief een stevig uitgebouwd jobnetwerk om je overgewaardeerd diploma in harde cash om te zetten. Bedrijf zkt persattaché m/v zonder talent voor corp. propaganda.
Afgezien van enkele kleinere ongemakken verloopt dit Erasmusavontuur al een pak aangenamer dan de eerste weken. Gisteren zat ik nog samen met de andere Belgische EFAP-studenten (Jeroen, Lore en Britt) in een zonovergoten Jardin de Luxembourg, volgende week trek ik normaal gezien naar Disneyland :) Vrijdag heb een concertje meegepikt in een Parijse kelder samen met een schamele vijftig andere toeschouwers, totaal cultureel verantwoord met andere woorden. Hou trouwens de naam Blackpool in de gaten. Dat wordt misschien nog wel iets. Hun album heet French Fuckers of ‘Baiseurs françaises’ zoals de radiopresentator het zo nodig moest vertalen.
Wel voortaan oppassen geblazen in Bois de Boulogne. Mijn klasgenoten begonnen me even uit te lachen toen ik zei dat ik daar ga lopen. Net zoals elk zelfrespecterend stadspark trekt ook het Bois de Boulogne ’s nachts haar beerputten open voor de meest bizarre wezens uit onze beschaving. Prostituerende travestieten, ruige boshomo’s en schurftige crackhoeren dingen er allemaal naar het onderste schavotje van onze maatschappelijke ladder. Voorlopig heb ik nog niet het genoegen gehad dergelijk figuur te ontmoeten. Mocht dat geluk me toch treffen beste lezer, u zal de eerste zijn om het te weten te komen. (Wat is dat eigenlijk toch met stadsparken en marginalen?)
Onvermijdelijk blijven steeds de kleinigheden die geregeld moeten worden zoals een bankrekening openen om mijn elektriciteit te kunnen betalen maar ook om de vrijgevigheid van de Franse staat te kunnen incasseren. De slet van een huisbaas moet nog wel een document voor mijn beurs terugsturen. Het is zeer eigenaardig dat het zo lang duurt. Met de huur dat ik hem betaal (lees: de financiën van de Creyboschlaan 20) kan hij het even goed door Sarkozy laten invullen.
Mocht Kafka een Fransman geweest zijn, hij had er een eind aan gemaakt nog voor er een letter op papier stond. Met al die bureaucratie heb ik soms de indruk dat Bertrand Delanoë (ne sos…) een aangetekende schriftelijke toestemming moet geven om m’n reet te mogen vegen.
Nog even dit:
Voor diegenen die van plan zijn af te reizen, raad ik aan om de volgende voorwerpen in te slagen:
-Genoeg heerlijk Belgisch brood voor het eerstvolgende ontbijt, bij voorkeur wit tiger of boerenrond
-Enkele goede cd’s want mijn mp3 draait hier stevig overuren (om te kopiëren)
-een voetpomp (ventiel matras = Ø2cm)
-films of tv-series op een harde schijf (niet verplicht) Ik kan namelijk niet elke avond uitgaan. Mijn bankkaart vertoont nu al zorgwekkende vormen van slijtage.
Uw gastheer voorziet zelf twee matrassen incl. slaapzakken. Neem wel de voetpomp mee voor de matras. De braafste onder jullie is misschien een plaatsje bij mij in bed gegund…
Het ziet er trouwens meer en meer naar uit dat ik de hele kerstperiode naar huis wederkeer. Als er al nieuwjaarsplannen zijn mogen jullie me er altijd van op de hoogte houden of jullie kunnen natuurlijk altijd naar hier komen om ergens op de oevers van de Seine het nieuwe jaar af te wachten…
Het was me weer een groot genoegen jullie te mogen schrijven,
A la prochaine,
Olivier
In tegenstelling tot wat u misschien zou kunnen denken is het niet de eenzaamheid die mij tot deze waanzin heeft gedreven. Wel in tegendeel. De sociale contacten nemen juist toe. Maar na nogmaals een week fronsen, knipperen en debiel staren bij elke conversatie tussen de locals wordt het wel eens tijd om het heft in eigen handen te nemen. Wederom blijkt dat passief afwachten niet tot resultaten leidt. Wie heeft me dat toch ooit wijsgemaakt?
De dringende nood om mijn woordenschat uit te breiden valt dus enerzijds te verklaren door de toenemende sociale contacten met de inboorlingen maar even goed door de angst om een kankerende verveling op te lopen. De komende week telt hooguit EEN voormiddag les! Zelfs een volleerde lamzak als ik botst daar op zijn grenzen. De enige oplossing bestaat er dus in om het plaatselijk creools spoedig meester te worden en een stage te zoeken.
Gelukkig zwemt mijn school in de poet waardoor ze meer stageplaatsen kunnen regelen dan er studenten zijn. Een jaartje EFAP kost mijn klasgenoten tussen de zeven- en tienduizend euri per jaar. Daarvoor krijgen ze wel hun diploma praktisch cadeau inclusief een stevig uitgebouwd jobnetwerk om je overgewaardeerd diploma in harde cash om te zetten. Bedrijf zkt persattaché m/v zonder talent voor corp. propaganda.
Afgezien van enkele kleinere ongemakken verloopt dit Erasmusavontuur al een pak aangenamer dan de eerste weken. Gisteren zat ik nog samen met de andere Belgische EFAP-studenten (Jeroen, Lore en Britt) in een zonovergoten Jardin de Luxembourg, volgende week trek ik normaal gezien naar Disneyland :) Vrijdag heb een concertje meegepikt in een Parijse kelder samen met een schamele vijftig andere toeschouwers, totaal cultureel verantwoord met andere woorden. Hou trouwens de naam Blackpool in de gaten. Dat wordt misschien nog wel iets. Hun album heet French Fuckers of ‘Baiseurs françaises’ zoals de radiopresentator het zo nodig moest vertalen.
Wel voortaan oppassen geblazen in Bois de Boulogne. Mijn klasgenoten begonnen me even uit te lachen toen ik zei dat ik daar ga lopen. Net zoals elk zelfrespecterend stadspark trekt ook het Bois de Boulogne ’s nachts haar beerputten open voor de meest bizarre wezens uit onze beschaving. Prostituerende travestieten, ruige boshomo’s en schurftige crackhoeren dingen er allemaal naar het onderste schavotje van onze maatschappelijke ladder. Voorlopig heb ik nog niet het genoegen gehad dergelijk figuur te ontmoeten. Mocht dat geluk me toch treffen beste lezer, u zal de eerste zijn om het te weten te komen. (Wat is dat eigenlijk toch met stadsparken en marginalen?)
Onvermijdelijk blijven steeds de kleinigheden die geregeld moeten worden zoals een bankrekening openen om mijn elektriciteit te kunnen betalen maar ook om de vrijgevigheid van de Franse staat te kunnen incasseren. De slet van een huisbaas moet nog wel een document voor mijn beurs terugsturen. Het is zeer eigenaardig dat het zo lang duurt. Met de huur dat ik hem betaal (lees: de financiën van de Creyboschlaan 20) kan hij het even goed door Sarkozy laten invullen.
Mocht Kafka een Fransman geweest zijn, hij had er een eind aan gemaakt nog voor er een letter op papier stond. Met al die bureaucratie heb ik soms de indruk dat Bertrand Delanoë (ne sos…) een aangetekende schriftelijke toestemming moet geven om m’n reet te mogen vegen.
Nog even dit:
Voor diegenen die van plan zijn af te reizen, raad ik aan om de volgende voorwerpen in te slagen:
-Genoeg heerlijk Belgisch brood voor het eerstvolgende ontbijt, bij voorkeur wit tiger of boerenrond
-Enkele goede cd’s want mijn mp3 draait hier stevig overuren (om te kopiëren)
-een voetpomp (ventiel matras = Ø2cm)
-films of tv-series op een harde schijf (niet verplicht) Ik kan namelijk niet elke avond uitgaan. Mijn bankkaart vertoont nu al zorgwekkende vormen van slijtage.
Uw gastheer voorziet zelf twee matrassen incl. slaapzakken. Neem wel de voetpomp mee voor de matras. De braafste onder jullie is misschien een plaatsje bij mij in bed gegund…
Het ziet er trouwens meer en meer naar uit dat ik de hele kerstperiode naar huis wederkeer. Als er al nieuwjaarsplannen zijn mogen jullie me er altijd van op de hoogte houden of jullie kunnen natuurlijk altijd naar hier komen om ergens op de oevers van de Seine het nieuwe jaar af te wachten…
Het was me weer een groot genoegen jullie te mogen schrijven,
A la prochaine,
Olivier
maandag 13 oktober 2008
Agenda bezoekers
Het is nu niet dat ik hier een pagina mee hoop te vullen maar voor diegenen die van plan zijn af te komen: Deze weekends zijn geboekt:
29/10-1/11: Anouk, Astrid, Charlene, Amina,?
8/11 tot 10/11: De mama + Hannelore
14/11 - 16/11: Alex, Dirk, Charlotte, Dorien
20/11 - 23/11: Kirsten, Jill, ?,?
29/10-1/11: Anouk, Astrid, Charlene, Amina,?
8/11 tot 10/11: De mama + Hannelore
14/11 - 16/11: Alex, Dirk, Charlotte, Dorien
20/11 - 23/11: Kirsten, Jill, ?,?
zondag 12 oktober 2008
Listen up folks!: Week 2
Na twee weken lichtstad moet ik toch vaststellen dat de inboorlingen hier onder elkaar merkwaardig genoeg een andere taal dan Frans spreken. De eerste helft van hun woorden lijkt er wel sterk op maar de rest wordt ingeslikt. Het is eigenlijk mengeling van Standaard Frans en Parisiens, laten we het voor alle gemakkelijkheid maar Creools-Frans noemen.
Dat probleem valt wel gedeeltelijk weg als ze zich direct tot jouw richten, op voor waarde dat ze niet te veel Engelse woorden gebruiken. Het is me al meer dan eens voorgevallen dat ik een woord probeerde te vertalen dat eigenlijk Engels bleek te zijn. Woterberre, euscère, desnéelende betekenen dus respectievelijk Water bar, Oscar en Disneyland. Hen erop wijzen helpt spijtig genoeg niet.
Deze taalbarrière maakt discussiëren dus nogal moeilijk aangezien ik het gesprek trager interpreteer dan de onderwerpen over en weer vliegen. Net wanneer ik een briljant idee wil afvuren, blijkt het gesprek al een andere wending genomen te hebben. Mijn intellectuele bijdrage tot het groepswerk blijft dus voorlopig nogal aan de magere kant.
Nu heeft dat ook een vrij groot voordeel. Ik hoef bijna niets te doen. Alles wordt door hen geregeld en ik moet enkel zorgen dat ik een beetje mee ben. Tijdens de opnames zelf sta ik in voor het geluid. Zo wat met een flosj staan zwaaien kan uiteindelijk nooit te moeilijk zijn voor een buitenlander.
Als alles klaar is in november straal ik het filmpje wel eens noordwaarts. Diegenen die me komen bezoeken moeten zeker eens de winkel bezoeken waarover we de reportage draaien. Colette is best wel een toffe zaak. Een beetje aan de ‘highbrow’-kant maar wel de moeite om eens te gaan winkelen. Hippe kleren, haute-couture, limited edition gadgets, parfumerie, schilderijen... Alles moet wel zo’n beetje kunstzinnig blijven. Er hangt bijvoorbeeld een zeefdruk van een rijpe vrouw, vagijn wagewijd open, cultureel verantwoord geflankeerd door een mijmerend geitenwollensokkentype met zwaar brilmontuur. ‘Ready to fuck’, 25 000 flappen en het is van jou. Très chique!
Ah ja, er zijn plannen om over enkele weken naar Disneyland Paris te gaan. Blijkbaar is dat een volwaardig pretpark geworden met rollercoasters enzo. Maar laten we toch geen risico’s nemen ten midden van zeven vrouwen in een sprookjeswereld: heteroseksueel kleden! Ik zie het al zo voor mij: een ros lelijk kind met scheve tanden dat uit het niets vrolijk op me af dartelt: “Mi dad says U’re a ferry. Can I have a picture with you?
Allez, ik ga jullie laten. Les saluts à la maison et à la prochaine!
Olivier
Dat probleem valt wel gedeeltelijk weg als ze zich direct tot jouw richten, op voor waarde dat ze niet te veel Engelse woorden gebruiken. Het is me al meer dan eens voorgevallen dat ik een woord probeerde te vertalen dat eigenlijk Engels bleek te zijn. Woterberre, euscère, desnéelende betekenen dus respectievelijk Water bar, Oscar en Disneyland. Hen erop wijzen helpt spijtig genoeg niet.
Deze taalbarrière maakt discussiëren dus nogal moeilijk aangezien ik het gesprek trager interpreteer dan de onderwerpen over en weer vliegen. Net wanneer ik een briljant idee wil afvuren, blijkt het gesprek al een andere wending genomen te hebben. Mijn intellectuele bijdrage tot het groepswerk blijft dus voorlopig nogal aan de magere kant.
Nu heeft dat ook een vrij groot voordeel. Ik hoef bijna niets te doen. Alles wordt door hen geregeld en ik moet enkel zorgen dat ik een beetje mee ben. Tijdens de opnames zelf sta ik in voor het geluid. Zo wat met een flosj staan zwaaien kan uiteindelijk nooit te moeilijk zijn voor een buitenlander.
Als alles klaar is in november straal ik het filmpje wel eens noordwaarts. Diegenen die me komen bezoeken moeten zeker eens de winkel bezoeken waarover we de reportage draaien. Colette is best wel een toffe zaak. Een beetje aan de ‘highbrow’-kant maar wel de moeite om eens te gaan winkelen. Hippe kleren, haute-couture, limited edition gadgets, parfumerie, schilderijen... Alles moet wel zo’n beetje kunstzinnig blijven. Er hangt bijvoorbeeld een zeefdruk van een rijpe vrouw, vagijn wagewijd open, cultureel verantwoord geflankeerd door een mijmerend geitenwollensokkentype met zwaar brilmontuur. ‘Ready to fuck’, 25 000 flappen en het is van jou. Très chique!
Ah ja, er zijn plannen om over enkele weken naar Disneyland Paris te gaan. Blijkbaar is dat een volwaardig pretpark geworden met rollercoasters enzo. Maar laten we toch geen risico’s nemen ten midden van zeven vrouwen in een sprookjeswereld: heteroseksueel kleden! Ik zie het al zo voor mij: een ros lelijk kind met scheve tanden dat uit het niets vrolijk op me af dartelt: “Mi dad says U’re a ferry. Can I have a picture with you?
Allez, ik ga jullie laten. Les saluts à la maison et à la prochaine!
Olivier
zondag 5 oktober 2008
Het relaas van een bewogen week
Bonjour à toutes,
tot u schrijft Olivier vanuit Parijs (Frankrijk).
De eerste week is er eigenlijk niet direct eentje om over naar huis te schrijven. Maar omdat er op het thuisfront ongetwijfeld veel mensen brandend van nieuwsgierigheid uitkijken naar mijn avonturen in de lichtstad, voel ik me toch een beetje verplicht om ook deze week te verslagen. Bij deze:
De eerste tegenslag vloog al snel, maar daarom niet minder hard, recht in mijn gezicht. Al leek de aanzet van dit avontuur op het eerste zicht zeer positief: Enkele vriendelijke dames naast me boden me een plaats aan voor het komende groepswerk, waar ik als lichtjes verweesde nieuwkomer uiteraard graag op inging.
MAAR beste mensen, nog geen vijf minuten later komt een significant mooier exemplaar met een uitnodiging om me bij haar groep te vervoegen! Een groep die uiteraard bestaat uit meerdere pareltjes van het vrouwelijke geslacht. Toch, in een moment van hallucinante rechtvaardigheid, en met een lichte krop in de keel, moest ik haar zeggen dat ik me reeds bij een andere groep had aangesloten.
Niet het minst onder de indruk door de onverwachte negatieve reactie zette ze een charmeaanval in om me toch te doen bezwijken. Noem me oppervlakkig maar mijn rechtvaardigheid heeft ook zijn grenzen. Net op het moment dat ik zou toegeven vond iemand het nodig om mijn tanende geweten even een handje te helpen. Met succes… Achteraf bleek mijn extern geweten zelfs niet eens bij mij in de groep te zitten.
I kid you not… Parijs 1 –Olivier 0
Mocht mijn tegenspoed daar zijn hoogtepunt gekend hebben, het zou allemaal nog te relativeren zijn. Mijn groepsleden zijn tenslotte allemaal sympathieke meisjes. Geen lelijk woord over hen.
Neen, de tegenslag was nogmaals te vinden op een oud front: HET KOT. Het uitgesteld vertrek had me al veroordeeld tot een week luchtmatras en slaapzak, wat een regelrechte aanslag was op mijn slaap en bijgevolg ook op mijn humeur. Mensen die vertrouwd zijn met mijn lang gezicht weten dat ik het niet altijd zo bedoel maar het moet ongetwijfeld enkele nietsvermoedende Fransozen afgeschrikt hebben.
Daarnaast was mijn kot ook niet gekuist, lekte de wc en de kraan, ontbrak de ijskast en moet ik in het Frans een elektriciteitabonnement aanvragen. Nutsvoorzieningen, dat Voc2000-hoofdstukje zal ik dan toch per ongeluk overgeslagen hebben.
Ook de sociale contacten verlopen niet zoals het zou moeten. Eindeloos heb ik al gezocht naar studentenverenigingen en organisaties voor Erasmussers, alle moeite ten spijt. Ontmoetingsdagen worden hier vanuit de gastinstelling zelf georganiseerd. Maar aangezien ik tot volgende week de enige vreemdeling op school ben is ook die optie uitgesloten. “En jou groepsleden dan?”, zou je nu denken. Wel dat illustreer ik graag met de volgende dialoog, uit het leven gegrepen:
« Tu as des amis ici à Paris ? »
« Non, je suis venu seule »
« Un grand aventure alors »
« Oui Oui. Connais-tu des bons cafés d’étudiants ici ? »
«Il y en a beaucoup dans le quartier Latin »
---einde gesprek---
Wel, in Antwerpen zou zo’n Erasmusstudent half bewusteloos op de ossenmarkt geëindigd zijn, de belofte lallend nooit meer bier te zullen drinken. Maar kom, ik hou de moed erin. Het is tenslotte nog maar week één.
De mama en papa zijn gisteren trouwens de meubels komen brengen waardoor ik me nu vanuit een uiterst comfortabele bureaustoel tot u richt. Een goede nacht slaap in een echt bed heeft ook ongekend helende invloed gehad op ondergetekende. Het glas is terug halfvol, de bril rooskleurig en de hemel opgeklaard. Vanaf november zijn jullie allemaal welkom, maar weet dat een nachtje Parijs algauw 50 euro kost ;-)
De groeten thuis,
Olivier
ps: Foto's van mijn kot staan op feestboek, gsm parijs: 0033 627 12 55 61
tot u schrijft Olivier vanuit Parijs (Frankrijk).
De eerste week is er eigenlijk niet direct eentje om over naar huis te schrijven. Maar omdat er op het thuisfront ongetwijfeld veel mensen brandend van nieuwsgierigheid uitkijken naar mijn avonturen in de lichtstad, voel ik me toch een beetje verplicht om ook deze week te verslagen. Bij deze:
De eerste tegenslag vloog al snel, maar daarom niet minder hard, recht in mijn gezicht. Al leek de aanzet van dit avontuur op het eerste zicht zeer positief: Enkele vriendelijke dames naast me boden me een plaats aan voor het komende groepswerk, waar ik als lichtjes verweesde nieuwkomer uiteraard graag op inging.
MAAR beste mensen, nog geen vijf minuten later komt een significant mooier exemplaar met een uitnodiging om me bij haar groep te vervoegen! Een groep die uiteraard bestaat uit meerdere pareltjes van het vrouwelijke geslacht. Toch, in een moment van hallucinante rechtvaardigheid, en met een lichte krop in de keel, moest ik haar zeggen dat ik me reeds bij een andere groep had aangesloten.
Niet het minst onder de indruk door de onverwachte negatieve reactie zette ze een charmeaanval in om me toch te doen bezwijken. Noem me oppervlakkig maar mijn rechtvaardigheid heeft ook zijn grenzen. Net op het moment dat ik zou toegeven vond iemand het nodig om mijn tanende geweten even een handje te helpen. Met succes… Achteraf bleek mijn extern geweten zelfs niet eens bij mij in de groep te zitten.
I kid you not… Parijs 1 –Olivier 0
Mocht mijn tegenspoed daar zijn hoogtepunt gekend hebben, het zou allemaal nog te relativeren zijn. Mijn groepsleden zijn tenslotte allemaal sympathieke meisjes. Geen lelijk woord over hen.
Neen, de tegenslag was nogmaals te vinden op een oud front: HET KOT. Het uitgesteld vertrek had me al veroordeeld tot een week luchtmatras en slaapzak, wat een regelrechte aanslag was op mijn slaap en bijgevolg ook op mijn humeur. Mensen die vertrouwd zijn met mijn lang gezicht weten dat ik het niet altijd zo bedoel maar het moet ongetwijfeld enkele nietsvermoedende Fransozen afgeschrikt hebben.
Daarnaast was mijn kot ook niet gekuist, lekte de wc en de kraan, ontbrak de ijskast en moet ik in het Frans een elektriciteitabonnement aanvragen. Nutsvoorzieningen, dat Voc2000-hoofdstukje zal ik dan toch per ongeluk overgeslagen hebben.
Ook de sociale contacten verlopen niet zoals het zou moeten. Eindeloos heb ik al gezocht naar studentenverenigingen en organisaties voor Erasmussers, alle moeite ten spijt. Ontmoetingsdagen worden hier vanuit de gastinstelling zelf georganiseerd. Maar aangezien ik tot volgende week de enige vreemdeling op school ben is ook die optie uitgesloten. “En jou groepsleden dan?”, zou je nu denken. Wel dat illustreer ik graag met de volgende dialoog, uit het leven gegrepen:
« Tu as des amis ici à Paris ? »
« Non, je suis venu seule »
« Un grand aventure alors »
« Oui Oui. Connais-tu des bons cafés d’étudiants ici ? »
«Il y en a beaucoup dans le quartier Latin »
---einde gesprek---
Wel, in Antwerpen zou zo’n Erasmusstudent half bewusteloos op de ossenmarkt geëindigd zijn, de belofte lallend nooit meer bier te zullen drinken. Maar kom, ik hou de moed erin. Het is tenslotte nog maar week één.
De mama en papa zijn gisteren trouwens de meubels komen brengen waardoor ik me nu vanuit een uiterst comfortabele bureaustoel tot u richt. Een goede nacht slaap in een echt bed heeft ook ongekend helende invloed gehad op ondergetekende. Het glas is terug halfvol, de bril rooskleurig en de hemel opgeklaard. Vanaf november zijn jullie allemaal welkom, maar weet dat een nachtje Parijs algauw 50 euro kost ;-)
De groeten thuis,
Olivier
ps: Foto's van mijn kot staan op feestboek, gsm parijs: 0033 627 12 55 61
dinsdag 16 september 2008
Dolgelukkig: Olivier vindt kot!
Levallois-Perret - Jaja, wat ikzelf al bijna niet meer voor mogelijk achtte is me toch gelukt: een kot vinden in het prachtige Parijs! De zoektocht zelf heeft de papa en mij ruim een ton gekost maar het resultaat mag er wezen. Een volle 16m2 in het rustige Levallois-Perret, een gratis work out naar de zesde etage en amper vijf minuten wandelen tot aan de eindhalte van metro 3. Geloof me vrij, this is as good as it gets...*
Het enige minpunt is misschien toch de sfeer in Levallois: Zo proper en zakelijk dat het er even klinisch dood lijkt als de laatse optredens van Johannes Paulus II. Maar beste vrienden, aangezien ik daar de eenzaamheid weg zal moeten feesten zullen de betere adressen me binnen de kortste keren zeker welgekend zijn. Het mooie leven wacht op me!
Vanaf 25 september tot eind januari vertoef ik tussen françaises in de Rue Collange 23, 92300 Levallois-Perret. Vrienden en vriendinnen, jullie zijn natuurlijk altijd welkom maar neem best geen al te grote matras mee :)
googlemaps:
http://maps.google.be/maps?q=23+rue+collange+Levallois-Perret&ie=UTF-8&oe=utf-8&rls=org.mozilla:nl:official&client=firefox-a&um=1&sa=X&oi=geocode_result&resnum=1&ct=title
*(op de privémarkt, verstandige mensen beginnen op tijd te zoeken in gesubsidieerde studentenhuizen...)
A bientôt,
Olivier
Het enige minpunt is misschien toch de sfeer in Levallois: Zo proper en zakelijk dat het er even klinisch dood lijkt als de laatse optredens van Johannes Paulus II. Maar beste vrienden, aangezien ik daar de eenzaamheid weg zal moeten feesten zullen de betere adressen me binnen de kortste keren zeker welgekend zijn. Het mooie leven wacht op me!
Vanaf 25 september tot eind januari vertoef ik tussen françaises in de Rue Collange 23, 92300 Levallois-Perret. Vrienden en vriendinnen, jullie zijn natuurlijk altijd welkom maar neem best geen al te grote matras mee :)
googlemaps:
http://maps.google.be/maps?q=23+rue+collange+Levallois-Perret&ie=UTF-8&oe=utf-8&rls=org.mozilla:nl:official&client=firefox-a&um=1&sa=X&oi=geocode_result&resnum=1&ct=title
*(op de privémarkt, verstandige mensen beginnen op tijd te zoeken in gesubsidieerde studentenhuizen...)
A bientôt,
Olivier
Abonneren op:
Posts (Atom)