Je merkt pas echt dat het leven betert wanneer oude tegenslagen zichzelf weer recht trekken. Herinner je nog dat ene meisje uit mijn eerste blog dat ik uit gewetensproblemen moest laten gaan voor een groepswerkje? Wel, misschien heeft ze wel een zwak voor mensen met en zuur gezicht want ondergetekende is wederom uitgenodigd om eens goed samen voor school te werken.
Langs de andere kant weet je dat je nog steeds dat je in Parijs bent wanneer je even later als Erasmusstudent een vrijstelling krijgt voor diezelfde opdracht. Ze bleek trouwens nog eens niet bij mij in de klas te zitten voor dat vak. Ach, dat kan ik wel even door de vingers zien. Wie weet neem ik op een moment van ongekend zelfvertrouwen wel zelf eens het initiatief.
Sinds de lessen terug van start zijn gegaan gaat het in ieder geval opmerkelijk beter. Misschien heb ik toch meer nood aan sociale contacten dan ik zelf dacht. Niet dat ik plots ’s avonds het nachtleven induik met mijn klasgenoten maar een oppervlakkig gesprekje kan er wel af. Daarin zijn ze best vriendelijk die lokale vrouwmenschen.
Voor het zwaardere uitgaanswerk bestaan de Parijse weekends. Zeker van verjaardagen heb je niet van terug. Aangezien de Belgische eerzucht het gebiedt een verjaardag nooit nuchter af te sluiten zat er maar een ding op: samen met Kirsten, Jill, Lars, Sam en Jeroen terug naar de goedkope cocktailbar van vorige week. Daar waar Amedee de alcohol schenkt, matig van kwaliteit maar bovenal goedkoop en steevast overvloedig.
De trage bediening die avond behoedde me nog voor een voortijdige ondergang want de sfeer zat goed en de dorst dus ook. Voor arme Amedee ging alles blijkbaar zo snel dat zijn barmankwaliteiten er onder begonnen te lijden. Je kon nog hooguit spreken van licht aangelengde alcohol in plaats van cocktails. Mij hoorde je alvast niet klagen.
Net zoals vorige week werd er weer duchtig gezongen en contact gelegd met de stamgasten. Nuchter, dronken, scheve tanden of socialist, het maakte allemaal niet uit want het was feest. Deze keer kon er zelfs een gratis glaasje cava af. Hmm, de heerlijke, langverwachte genadeslag. Wat volgde gonst enkel nog in flarden door mijn hoofd: roze step, stok, vreemde tieners, meer vreemde tieners, valpartijen, een vriendschappelijk gevecht, …? En ik zag dat het goed was.
Gelukkig amuseerden we ons vrijdag en zaterdag goed genoeg om zondag overbodig te maken. Trouwens, sinds Jos Geysen met pensioen ging, is zondag enkel nog rustdag. Een bezoekje aan het graf van een zingende junkie kon er nog net af voor mijn beste klasgenoten weer richting hemelzoet vaderland trokken.
Het was me een waar genoegen jullie op bezoek te krijgen en bedankt voor de frietketel!
Allemaal braaf zijn en tot volgende week.
Cordialement,
Olivier
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten