Deze week poogde ik nogmaals luitjes te ronselen voor mijn stage op een Club Internationalmeeting. Zoals wel vaker gebeurd hier in Parijs was ik weer de enige man van het gezelschap. Wordt echter niet te snel jaloers, want laat ik zeggen: Moeder Natuur deed ooit harder haar best om van deze wereld iets moois te maken. Twee opeenvolgende avonden zonder iets deftig te spotten en een stevige vervelingsdifterie lijkt me een beetje te veel van het slechte. Dat is dan ook wel de laatste keer dat ik me daar vertoond heb.
Aangezien ik er dus maar niet in slaag vrijwilligers te vinden, te vaak van het kastje naar de muur werd gestuurd en mijn maag geen extra avond meer uithoudt met de Club International heb ik besloten ontslag te nemen. Je mag niet zomaar met je laten sollen door die bazen. Onproductief zijn en je toch in dienst houden. Nee nee, opzouten met die handel, geen medelijden tonen. Erg leerrijk was het toch niet en ik had soms zelfs de indruk dat mijn Frans er eerder op achteruit ging.
Geen erg trouwens, deze week begint eindelijk de theorie dus dat betekent dagelijks les en een heleboel nieuwe mensen om te ontmoeten. Niet dat de dames van mijn groep me tegenvallen. Ze slagen er enkel niet in om iets af te spreken. Plannen worden gemaakt om achteraf een stille dood te sterven. Tant pis, maar er valt genoeg te beleven met mijn wekelijkse bezoekers en hier en daar een feestje op de Cité Universitaire
Een rondleiding in de Quartier Latin legde de oorzaak van dit gebrekkige socialisatieproces met de inboorlingen maar al te duidelijk bloot. Over Parijs spreekt men enkel in de verleden tijd en dat is nu net het probleem. Deze stad verandert stilaan in een openluchtmuseum. Ooit bloeide deze plek van kunst, cultuur en intellectualisme maar nu is alles dood, platgewalst door het massatoerisme.
Amper veertig jaar geleden bedolven de Parijse studenten de ordediensten nog onder de kasseien onder het moto: Sous les pavés la plage! Verboden te verbieden en een kassei op u bakkes als je daar anders over denkt. Voor en strand was er spijtig genoeg geen plaats. De kasseien van weleer hebben plaatsgemaakt voor een steriel asfalt die al een versheidfolie alle authenticiteit verstikt.
Anno 2008 is het studentenleven hier zo goed als onbestaande. Het geld van het toerisme heeft al het sociale leven vakkundig doodgeknepen. Welke student heeft er immers nog zin om gezellig op café te gaan wanneer hij bij elke pint een biljet moet bovenhalen. Ik ga amper uit en toch heb ik het gevoel dat er een heel gezin van mijn spaarrekening leeft.
Mensen, ik mis de gelaten, provinciale sfeer van de ossenmarkt. Als Antwerpenaren pretenderen we graag in een metropool te wonen maar dat is ’t Stad gelukkig niet. Daarvoor zijn we te klein, te open en vooral te sociaal. Er blijft maar één stad en dat is Antwerpen. De rest is parking!
Voor de rest gaat alles eigenlijk best goed dus volgende week beloof ik mijn opperste best om iets positief te schrijven
Groetjes,
Olivier
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten