Voor de volhouders: week 4

Hoeren! De schurfterige prostituees van Bois de Boulogne zijn gelokaliseerd. De Parijse Boulevard Van De Vuile Manieren is blijkbaar een open tippelriool die dwars door het bos van Boulogne loopt. Inderdaad, geen vitrines om de –soms hilarisch karikaturale- vleeswaren te keuren. Klanten dienen zich aan door in ware GTA-stijl langzaam voorbij te rijden om zo de aandacht van een bereidwillige dame te winnen. Vanaf dat je wagens per fiets voorbij begin te steken (ik was op weg naar mijn stage btw) weet je natuurlijk genoeg. Als de auto’s stilstaan met de chauffeur lichtjes achteruitleunend in zijn zetel, dan weet je te veel…

Ook het uur van de dag waarop ik ze aantrof is toch iets of wat merkwaardig te noemen: Drie uur ’s middags op een doodgewone werkdag!? Wie heeft er dan tijd om zich te laten plezieren? Maar ja, het moet niet altijd baguette zijn wat de pot schaft zeker? Dat verklaart misschien ook deels waarom het leven hier grotendeels stilvalt tussen half twee en half drie.

Maar genoeg over hoeren, ik heb jullie namelijk nog niet verteld dat ik een stage heb gevonden. Ondergetekende moet voor productiehuis ‘Foggies’ buitenlandse jongeren zoeken die in Frankrijk wonen of studeren voor het programma Génération Monde’ op France24. Inderdaad, dit jobke is bijna te letterlijk op mijn lijf geschreven. Aangezien ik zelf een tijdelijke immigrant ben –expat is de correcte term voor blanken- moet dat toch geen al te groot probleem zijn. Wel, wederom heb ik dat sterk onderschat. Per telefoon een concept in het Frans uitleggen behoort blijkbaar toch niet tot mijn basisvaardigheden.

Daarom leek een beetje veldwerk me veel productiever. Mensen hebben vaak veel meer geduld in een direct gesprek. Dus schreef ik me in op een jongerenwebsite om met een groep lotgenoten een film te gaan kijken. Perfect om kandidaten te ronselen en tegelijk nieuwe mensen te ontmoeten. Spijtig genoeg daagde niemand op aan de cinema en werd ondergetekende nogmaals veroordeeld tot een avondje lezen op kot in Levallois-Perret. De mythe van het Erasmusgezwelg en gefeest, ons allen welgekend uit mondelinge overlevering van de veteranen, blijft dus voorlopig niet meer dan een ongrijpbare utopie.

Maar ik zal toch nog een tandje bij moeten steken voor mijn stage want voor de rest valt er maar weinig te beleven. Tussen nu en de 12e november heb ik amper twee dagen les en Parijs heb ik ondertussen al wel gezien. Dus het plan is om maandag voor Foggies jonge chefs te zoeken in een van de vijftien sterrenrestaurants die het achtste arrondissement van mijn school rijk is.

Spijtig dat ik mijn week in mineur moet afsluiten want al bij al viel het best nog wel mee. Donderdag werd er nog gepokerd met de flatgenoten van Britt. Uiteraard was ik naar goede gewoonten blut zonder ook maar één spelletje te winnen. Daarnaast mag de nieuwe stage ook wel een opstekertje genoemd worden. Ach, ik red me wel, met nog steeds de hoop dat er beterschap in zicht is. Volgend weekend komen alvast de eerste gasten dus dan weten we weeral eens wat doen.


Ciao,

Olivier