Niet te stoppen: Week 5

Buitenlanders vinden die willen meewerken aan een doodgewoon programma over jongeren blijkt minder makkelijk dan het lijkt. Organiseer een show voor overgezoogde moederskindjes waar je jezelf al zingend belachelijk kunnen maken onder het aanzien van drie omhooggevallen showbizzartefacten en de rest van breindood Vlaanderen en ze staan met duizenden voor je deur te drammen voor de ‘fifteen minutes of shame’.

Toch lopen er heel wat interessante’ expats’ rond in dit hol. Even binnenvallen in een Frans-Engelse workshop voor buitenlanders leverde al snel een tiental vrijwilligers op. Ik mocht zelfs als ongenodigde gast blijven om deel te nemen, waarvoor ik onbegrijpelijk bedankte omdat ik nog geen avondmaal genuttigd had. Eens buiten: Olivier, paljas, je kent hier niemand. Was dan toch gebleven! Maar ja, tegen honger valt nu weinig te beginnen. Prioriteiten stellen.

Dat misverstand bleef nog kosteloos. Meestal betaal ik ze in harde cash en deze week was het weer prijs. In een vlaag van ongeziene vooruitziendheid besloot ik al de treintickets voor mijn wederkering te boeken. In de roes van eigenlof merkte ik echter niet op dat de NMBS in het uiteindelijke aankoopformulier de bestemmingen had omgewisseld. Goedkope tickets blijken daarnaast niet inwisselbaar noch terugbetaalbaar. Kost van deze blijkbaar niet zo briljante vooruitziendheid: 54 flappen.

Tijd om eens een lijstje te maken van alle kostelijke stommiteiten uit de laatste twee jaar.
-Snowboard neef (per ongeluk) vernield: 200 euro
-Arm gebroken derde dag zelfde skireis dus helft reis verloren= 300 euro
-Band Mercedes: 75 euro (en dan was de papa nog mild)
-Treintickets: 54 euro
-Parkeerboete: 20 euro
-Te beschamend om te vertellen: 60 euro
-…?

Voorlopig totaal: 704 euro

Ik draai bijna weg bij de gedachte van wat ik hiervoor allemaal had kunnen kopen:
-Een digitale reflexcamera
-Twee maanden Erasmus Parijs
-Een oogcorrectie voor Annelies van Herck
-Fortis

Gelukkig walmt het hier van andermans onwetendheid die de eigen flaters kunnen doen vergeten. Deze week toonden de inboorlingen zich weer voortreffelijk in hun linguïstieke achterlijkheid. Je moest hun gezichten eens zien nadat ik in onze schitterende moedertaal een telefoon beantwoordde: Prijsloos! Die hebben nog nooit Nederlands gehoord! Een land dat nog geen 400 km van Parijs ligt, blijkt voor hen een compleet ongekende taal te spreken. En dan krijg je reacties zoals: “Daar versta je echt niets van!” Tja, in dat geval had het nu niet veel uitgemaakt of ik nu Nederlands, Engels of Spaans had gesproken. Je zou ze bijna van kwaad opzet vermoeden.

Een andere remedie tegen al dat zelfbeklag blijkt ook een goed weekendje op stap met de vrienden. Maar liefst vier vrouwenmenschen vulden de eenzame kilte van mijn Parijs’ hok. Je vraagt je nu waarschijnlijk af hoe het komt dat ik nog steeds geen vriendin heb terwijl de vrouwen zelfs vanuit België komen afgezakt om bij mij te zijn. Wel, je bent niet de enige. Ik begin me ook stilaan zorgen te maken…

Niettegengaande was het weekend zeer geslaagd in het gezelschap van Anouk, Astrid, Charline en Karen. (De namen zijn alfabetisch gerangschikt dames!) Dankzij Charline’s connecties met een louche portierself huppelden we zelfs een hele dag gratis rond in het geweldige Disneyland! Ik had nooit verwacht dat nostalgie zo een vat op me kon krijgen. Je moet op facebook mijn glimlach eens zien in de dansende theekopjes! Ik voelde me net zo vrolijk als toen ik vijftien jaar geleden in dezelfde attractie zat. Disneyland Parijs, voor grote en kleine kinderen 

Dames, het was gezellig dit weekend!

Allez, ik ga mijn badkamer eens reinigen*
A la prochaine!

Olivier


*De beleefdheid dient mij wel te zeggen dat de dames aangeboden hebben om te kuisen.