Na zeven weken van pessimisme en scheldtirades aan het adres van dit Frans hol valt het me plots moeilijk om nog iets af te zeiken. Ik heb me zowaar ongelooflijk geamuseerd de afgelopen week. De lessen zijn terug begonnen en de klasgenotes zijn nog even mooi als in mijn herinneringen. Ik ben nog eens goed dronken geweest en als ik op mijn klok kijk reken ik niet meer automatisch het aantal dagen tot de kerstvakantie uit.
Het moet gezegd worden dat het bezoek van Alexander, Dorien, Charlotte en Dirk daar zeker goed aan gedaan heeft. Vooral het plan van hun persoonlijke stadsgids om de avond af te sluiten in een spotgoedkope cocktailbar op het Montmartre kon wel gesmaakt worden. Zeer matig gemixte cocktails, gecamoufleerd door overmatig gedoseerde sterke drank, allerhande eigenaardige mensen spreken je aan, de barman probeert wat op te vallen… Un bar comme il faut! Niet het typische strontlelijke Parijse café met de hautaine obers dus. (één zin moet je me toch gunnen…)
Enkele uren later en een paar IQ-punten lager eindigden we de avond op de trappen van het sektehuis van de Sacre Coeur. Warempel lopen we daar een noorderbuur tegen het lijf die net zoals ik een aantal vrienden door de stad gidste. Zoals je weet hebben noorderburen altijd vrouwen bij die steevast vrijgezel zijn. Wat volgde was een mooi staaltje van Garmyn-takt:
“Hey, leuke sjaal, heb je die hier op een van de lokale marktjes gekocht?”. De vrouwelijke lezers zien waarschijnlijk al onmiddellijk de cruciale fout waar ondergetekende het alombekende vrouwelijke zender – ontvangermodel blindelings negeert. Voor de mannen zet ik het even in schemavorm:
Zender -> boodschap x onzekerheid vrouw² + (totaal willekeurige) interpretatie / gemoedstoestand= Hey, lekker ordinair en goedkoop dat ding, dat kan enkel van een lokale markt komen.
Spijtig genoeg voor de dame, en misschien nog meest van al voor mij, bleek het ding op de koop toe nog eens uit Oekraïne te komen. Hm, eens zien hoe je jezelf daar uit gaat redden, dacht ik. Nog net had ik me ervan weerhouden te zeggen dat de sjaal in beide gevallen wel door een onderbetaald Chinees kinderarbeidertje geproduceerd zou zijn of Dorien kwam tussenbeide om een einde te maken aan de schaamtelijke versierpoging. Het meisje in kwestie wist ondertussen al geen blijf meer met haar gêne. Ocharme het kind, zo zal ze nooit aan een vriend geraken.
Volgende week meer geluk op mijn verjaardag.
Verjaardagskaartjes stuur je best naar 23 Rue Collange 92300 Levallois-Perret,
A la prochaine,
Olivier
Mensen, positief zijn is echt saai en schrijft traag. Volgende week verzin ik dus desnoods slecht nieuws
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Jeeeeeeeeeeeej een positief berichtje van Olivier!!!!! Kan ook niet anders na ons bangelijk weekendje!!!!!!!!!!
Die ene negatieve zin is u vergeven! Was anders wel aant wachten op u sprookje...
Goe gedaan oli :)!
xje
Ik kom mijn kaart wel persoonlijk afgeven.
Teken ondertussen al maar alle mogelijke schematjes waarbij je overtuigend kan zeggen dat je jarig bent zonder het lijkt dat je gewoon aandacht of iets gratis wilt, en hoe je een meisje kan zeggen dat je een lekkere sigaar bij hebt zonder dat je een mep in uw gezicht krijgt.
maar zelfs als dat niet lukt wordt het een fantastisch weekend, ik voel het in mijn gebeente.
Ik zal ondertussen denken over een camouflage die ik kan dragen waardoor ik niet te veel op een toerist lijk, maar waarmee ik toch een joekel van een fototoestel kan dragen.
tot vrijdag makker!
Een reactie posten