Bonjour à toutes,
tot u schrijft Olivier vanuit Parijs (Frankrijk).
De eerste week is er eigenlijk niet direct eentje om over naar huis te schrijven. Maar omdat er op het thuisfront ongetwijfeld veel mensen brandend van nieuwsgierigheid uitkijken naar mijn avonturen in de lichtstad, voel ik me toch een beetje verplicht om ook deze week te verslagen. Bij deze:
De eerste tegenslag vloog al snel, maar daarom niet minder hard, recht in mijn gezicht. Al leek de aanzet van dit avontuur op het eerste zicht zeer positief: Enkele vriendelijke dames naast me boden me een plaats aan voor het komende groepswerk, waar ik als lichtjes verweesde nieuwkomer uiteraard graag op inging.
MAAR beste mensen, nog geen vijf minuten later komt een significant mooier exemplaar met een uitnodiging om me bij haar groep te vervoegen! Een groep die uiteraard bestaat uit meerdere pareltjes van het vrouwelijke geslacht. Toch, in een moment van hallucinante rechtvaardigheid, en met een lichte krop in de keel, moest ik haar zeggen dat ik me reeds bij een andere groep had aangesloten.
Niet het minst onder de indruk door de onverwachte negatieve reactie zette ze een charmeaanval in om me toch te doen bezwijken. Noem me oppervlakkig maar mijn rechtvaardigheid heeft ook zijn grenzen. Net op het moment dat ik zou toegeven vond iemand het nodig om mijn tanende geweten even een handje te helpen. Met succes… Achteraf bleek mijn extern geweten zelfs niet eens bij mij in de groep te zitten.
I kid you not… Parijs 1 –Olivier 0
Mocht mijn tegenspoed daar zijn hoogtepunt gekend hebben, het zou allemaal nog te relativeren zijn. Mijn groepsleden zijn tenslotte allemaal sympathieke meisjes. Geen lelijk woord over hen.
Neen, de tegenslag was nogmaals te vinden op een oud front: HET KOT. Het uitgesteld vertrek had me al veroordeeld tot een week luchtmatras en slaapzak, wat een regelrechte aanslag was op mijn slaap en bijgevolg ook op mijn humeur. Mensen die vertrouwd zijn met mijn lang gezicht weten dat ik het niet altijd zo bedoel maar het moet ongetwijfeld enkele nietsvermoedende Fransozen afgeschrikt hebben.
Daarnaast was mijn kot ook niet gekuist, lekte de wc en de kraan, ontbrak de ijskast en moet ik in het Frans een elektriciteitabonnement aanvragen. Nutsvoorzieningen, dat Voc2000-hoofdstukje zal ik dan toch per ongeluk overgeslagen hebben.
Ook de sociale contacten verlopen niet zoals het zou moeten. Eindeloos heb ik al gezocht naar studentenverenigingen en organisaties voor Erasmussers, alle moeite ten spijt. Ontmoetingsdagen worden hier vanuit de gastinstelling zelf georganiseerd. Maar aangezien ik tot volgende week de enige vreemdeling op school ben is ook die optie uitgesloten. “En jou groepsleden dan?”, zou je nu denken. Wel dat illustreer ik graag met de volgende dialoog, uit het leven gegrepen:
« Tu as des amis ici à Paris ? »
« Non, je suis venu seule »
« Un grand aventure alors »
« Oui Oui. Connais-tu des bons cafés d’étudiants ici ? »
«Il y en a beaucoup dans le quartier Latin »
---einde gesprek---
Wel, in Antwerpen zou zo’n Erasmusstudent half bewusteloos op de ossenmarkt geëindigd zijn, de belofte lallend nooit meer bier te zullen drinken. Maar kom, ik hou de moed erin. Het is tenslotte nog maar week één.
De mama en papa zijn gisteren trouwens de meubels komen brengen waardoor ik me nu vanuit een uiterst comfortabele bureaustoel tot u richt. Een goede nacht slaap in een echt bed heeft ook ongekend helende invloed gehad op ondergetekende. Het glas is terug halfvol, de bril rooskleurig en de hemel opgeklaard. Vanaf november zijn jullie allemaal welkom, maar weet dat een nachtje Parijs algauw 50 euro kost ;-)
De groeten thuis,
Olivier
ps: Foto's van mijn kot staan op feestboek, gsm parijs: 0033 627 12 55 61
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
ja olivier, ik moet zeggen dat ge ondertussen toch al wel gigantisch hard getraind bent in het brengen van slechter nieuws. :D hopelijk kunt ge u andere skills binnen zeer korte termijn ook tentoon spreiden.
Ik twijfel er dan hoegenaamd ook niet aan dat da daar allemaal wel los zal lopen!!! JOEWWWWW
Niets verloren man! Just playing hard to get. Zo moet dat als ge nieuwkomer zijt in een wereldstad als Parijs.
Ge zult de cultuur nog wel overnemen, voor ge het weet loopt ge heel de dag rond met een stokbrood onder u éne arm, en een française onder de andere.
Tot het zover is moet ge misschien eens een aantal nachten gaan verdwalen in de straten van cartier latin.
Trouwens, als de andere internationale studenten volgende week pas aankomen, zullen die ook op zoek zijn naar sociaal contact. En wie kan er dan beter een rondleiding geven dan een Belgische student die zelf de weg al een beetje kent van café naar café. Dat wordt feesten man.
veel plezier nog!
salu.
Een reactie posten