Paris Paris, la capitale où on célèbre la vie et on se moque de la mort. Ze kan je ’s nachts van de hemel laten proeven en ’s ochtends ervandoor gaan met je kleren. Elke meevaller wordt je genadeloos afgerekend met een tegenvaller. Maar als de zever van het monster Parijs in je nek begint te lekken betekend dat nog niet dat je het moet slikken.
Mijn vorige beklag galmde nog na toen de volgende queeste zich weer aandiende. Deze keer is het een vrolijke verschijning genaamd de watermaatschappij die zich opmaakt voor een potje sodomie. Een lek aan HUN meter laten repareren zou me zo even 200 €uri gaan kosten, goed wetende dat dit helemaal mijn verantwoordelijkheid niet is. Uiteraard kunnen zulke mensen steevast op de passieve steun van mijn huisbaas rekenen die nog vlotter verantwoordelijkheid van zich afschuift dan een doorwinterde Tsjeef. Gelukkig heb ik ondertussen geleerd om dat spelletje gewoon mee te spelen.
Toch ben ik verheugd om jullie ook eens wat goed nieuws mee te delen. Mijn sociale verwachtingen voor de workshop zijn trouwens meer dan ingelost. Geen enkele bloedende lip of ontwortelde haarpluk kon de sfeer vergallen. Ik had zelfs het genoegen om een Franco-Nederlandstalige Parijzenaar te ontmoeten met Hollandse roots. Negativisme met negativisme bestrijden, vuur met vuur, het is een volkswaarheid waar niet aan getornd mag worden.
De workshop zelf is spijtig genoeg een hele andere zaak. We maken een communicatiestudie over een bedrijf dat karaokevideo’s en toebehoren verkoopt. De kwaliteit van hun filmpjes zou je op Plantijn een buis zonder meer opleveren en het productdesign van hun Dvd’s is zelfs een low-budget Oost-Europese pornoproductie onwaardig. Hun omzet van 250 000 euro per jaar zou zelfs Poetsvrouw Pascale aan het lachen brengen en de ‘zaakvoerders’ waren dan nog niet te beschaamd zelf een voorstelling te komen geven. Tjonge…
In de namiddag valt er gelukkig heel wat meer te beleven. Sinds deze week werk ik voor een hypersympathiek gemeenteraadslid van het UMP (de partij van Sarkozy) en krijg ik een blik achter de schermen van de Parijse politiek. Mooi meegenomen is ook de adreslijst van deze politicus. Als alles meezit werk volgend jaar voor een vriend van hem in het Europees parlement. De juiste mensen tegenkomen en vriendelijk handjes schudden brengt je vaak verder dan jarenlang knokken.
La vie en rose, het was weer een tijdje geleden.
Groeten, mijn beste vrienden,
Olivier
PS: Nog eentje voor “Paris’ most shocking”: 3 euro voor een HALVE HEINEKEN uit een BEKERTJE!!! Barbaren…
zondag 18 januari 2009
zaterdag 10 januari 2009
Week 13: La Rentrée
Velen vroegen me hoe het voelde om na een lange tijd terug thuis te komen. Vreemd genoeg deed me dat bitterweinig, zeker in tegenstelling tot mijn wederkering hier op kot. Het was zo koud dat ik de deur moest openlaten om de warmte een beetje binnen te laten tochten. Zelfs nu met de verwarming de hele dag lang op maximum is het hier amper 18°C. Een mooie metafoor voor de warmte die deze stad me in de afgelopen maanden geschonken heeft.
Volgende week beginnen we aan een workshop met een hele hoop aardige mensen. Hopelijk ontaardt de hele rotzooi in een orgie van scheldpartijen en bot lichamelijk geweld! Schrik niet beste lezer, ik heb me er gewoonweg op betrapt dat mijn verwachtingen steevast een tikkeltje te hoog liggen. Enkel een smerige herpesinfectie of communistische groepsleden kunnen nu nog roet in het eten gooien. Heb daar van terug lot!
Verder gaat alles zijn gewone gangetje. Mijn laptop draait stevig overuren en mijn DVD-lezer zingt het waarschijnlijk geen 100 uur meer uit. Om mezelf nog in de spiegel aan te kunnen kijken besloot ik dan maar om ook eens een boek te ontlenen in plaats van enkel films. Nou nou, niet denken dat ik de intellectuele toer op ben gegaan. Gewoon iets lekker luchtigs over de geopolitiek en culturele verhoudingen in het post-Koude Oorlog tijdperk. Het doodt de tijd.
Veel moed voor de blokkers en tot volgende week,
Olivier.
Ps voor de geduldige surfer: de vorige blog is ook nieuw
Volgende week beginnen we aan een workshop met een hele hoop aardige mensen. Hopelijk ontaardt de hele rotzooi in een orgie van scheldpartijen en bot lichamelijk geweld! Schrik niet beste lezer, ik heb me er gewoonweg op betrapt dat mijn verwachtingen steevast een tikkeltje te hoog liggen. Enkel een smerige herpesinfectie of communistische groepsleden kunnen nu nog roet in het eten gooien. Heb daar van terug lot!
Verder gaat alles zijn gewone gangetje. Mijn laptop draait stevig overuren en mijn DVD-lezer zingt het waarschijnlijk geen 100 uur meer uit. Om mezelf nog in de spiegel aan te kunnen kijken besloot ik dan maar om ook eens een boek te ontlenen in plaats van enkel films. Nou nou, niet denken dat ik de intellectuele toer op ben gegaan. Gewoon iets lekker luchtigs over de geopolitiek en culturele verhoudingen in het post-Koude Oorlog tijdperk. Het doodt de tijd.
Veel moed voor de blokkers en tot volgende week,
Olivier.
Ps voor de geduldige surfer: de vorige blog is ook nieuw
Week 12:
Zoals verwacht sprong ook de EFAP-td af nog geen dertig minuten voor het ter perse gaan van vorige blog. Stilaan begint dat nogal voorspelbaar te worden dus gelukkig zijn jullie lezers geprezen dat ik geen zin heb om daar nog een woord aan vuil te maken. Ook al kunnen de woorden die ik daarvoor reeds in gedachte had moeilijk nog vuiler.
Gelukkig ook voor mijn blog, en vooral voor mezelf, heeft Soulwaxmas een hele hoop gecompenseerd. Soulwax, 2 many DJ’s, Tiga en Crookers op één avond, ze deden dat goed die jongens. Fluitende oren, ‘prijzige’ drank, over de koppen lopen en vooral veel zweten, het hoort erbij. Kijk eens hoe positief ik kan zijn. ‘Olivier amuseert zich wel in Parijs’?: Als het mogelijk is.
Sporadisch staat het geluk dus wel aan mijn zijde. Net zoals in de les toen een vriendelijke kerel me een stage aanbood bij de woordvoerder van Justitie. Doch, ik zou mezelf niet zijn als ik dat op een of andere manier bijna zou verpesten. Je weet dat ik van tijd tot tijd eens graag mijn gedacht zeg. Zo ook dus op zijn vraag of België katholiek of protestants was. Pas nadat ik mijn (ongevraagde) mening uit de doeken had gedaan over dat palliatief clubje fossielen drong het tot me door dat hij eerder naar mijn geloof polste dan naar de klerikale situatie in België. Inderdaad, het was een katholiek. Praat je daar maar eens uit in het Frans.
In de les Engels dan weer vroeg de docent mijn mening over Parijs, deze keer wel in een directe vraag weliswaar. Best een mooie stad, zei ik, maar sociaal gezien een leprageval. Het valt voor je ogen uit elkaar en niemand lijkt moeite te doen om het te genezen. Dat waren wellicht niet mijn exacte woorden al kreeg ik onmiddellijk bijval van een Brusselse. Het moet van 1830 geleden zijn dat een Franstalige Brusselaar en een Vlaming nog overeenkwamen. Laten we er toch vooral geen energie in steken om het te begrijpen
Terug over naar negatief nieuws. Mijn artikel over de honden werd blijkbaar niet gesmaakt. Amper 7/20. Zinsbouw, woordenschat, grammatica, alles wat fout kon was ook fout. Niet dat ik daar even snel een tekst in elkaar heb gebokst. Aan een tempo van een alinea per uur mag ik toch wel beweren dat er over nagedacht is.
Als mijn volgende artikel dan ook nog eens even slecht gequoteerd word ben ik echt wel de klos. Op enkele weken voor het einde is het namelijk te laat om er nog iets aan te gaan doen. Goed, mijn Frans is nog steeds niet wat ik er zelf van verwacht had maar het is nu ook niet de bedoeling dat ik foutloos kan schrijven na drie maanden Parijs. Trouwens, dit is godverdomme mijn derde taal. Dat zijn er twee en een half meer dan er gemiddeld in Frankrijk gesproken worden.
Tot de volgende,
Olivier.
Gelukkig ook voor mijn blog, en vooral voor mezelf, heeft Soulwaxmas een hele hoop gecompenseerd. Soulwax, 2 many DJ’s, Tiga en Crookers op één avond, ze deden dat goed die jongens. Fluitende oren, ‘prijzige’ drank, over de koppen lopen en vooral veel zweten, het hoort erbij. Kijk eens hoe positief ik kan zijn. ‘Olivier amuseert zich wel in Parijs’?: Als het mogelijk is.
Sporadisch staat het geluk dus wel aan mijn zijde. Net zoals in de les toen een vriendelijke kerel me een stage aanbood bij de woordvoerder van Justitie. Doch, ik zou mezelf niet zijn als ik dat op een of andere manier bijna zou verpesten. Je weet dat ik van tijd tot tijd eens graag mijn gedacht zeg. Zo ook dus op zijn vraag of België katholiek of protestants was. Pas nadat ik mijn (ongevraagde) mening uit de doeken had gedaan over dat palliatief clubje fossielen drong het tot me door dat hij eerder naar mijn geloof polste dan naar de klerikale situatie in België. Inderdaad, het was een katholiek. Praat je daar maar eens uit in het Frans.
In de les Engels dan weer vroeg de docent mijn mening over Parijs, deze keer wel in een directe vraag weliswaar. Best een mooie stad, zei ik, maar sociaal gezien een leprageval. Het valt voor je ogen uit elkaar en niemand lijkt moeite te doen om het te genezen. Dat waren wellicht niet mijn exacte woorden al kreeg ik onmiddellijk bijval van een Brusselse. Het moet van 1830 geleden zijn dat een Franstalige Brusselaar en een Vlaming nog overeenkwamen. Laten we er toch vooral geen energie in steken om het te begrijpen
Terug over naar negatief nieuws. Mijn artikel over de honden werd blijkbaar niet gesmaakt. Amper 7/20. Zinsbouw, woordenschat, grammatica, alles wat fout kon was ook fout. Niet dat ik daar even snel een tekst in elkaar heb gebokst. Aan een tempo van een alinea per uur mag ik toch wel beweren dat er over nagedacht is.
Als mijn volgende artikel dan ook nog eens even slecht gequoteerd word ben ik echt wel de klos. Op enkele weken voor het einde is het namelijk te laat om er nog iets aan te gaan doen. Goed, mijn Frans is nog steeds niet wat ik er zelf van verwacht had maar het is nu ook niet de bedoeling dat ik foutloos kan schrijven na drie maanden Parijs. Trouwens, dit is godverdomme mijn derde taal. Dat zijn er twee en een half meer dan er gemiddeld in Frankrijk gesproken worden.
Tot de volgende,
Olivier.
Abonneren op:
Posts (Atom)