Je merkt pas echt dat het leven betert wanneer oude tegenslagen zichzelf weer recht trekken. Herinner je nog dat ene meisje uit mijn eerste blog dat ik uit gewetensproblemen moest laten gaan voor een groepswerkje? Wel, misschien heeft ze wel een zwak voor mensen met en zuur gezicht want ondergetekende is wederom uitgenodigd om eens goed samen voor school te werken.
Langs de andere kant weet je dat je nog steeds dat je in Parijs bent wanneer je even later als Erasmusstudent een vrijstelling krijgt voor diezelfde opdracht. Ze bleek trouwens nog eens niet bij mij in de klas te zitten voor dat vak. Ach, dat kan ik wel even door de vingers zien. Wie weet neem ik op een moment van ongekend zelfvertrouwen wel zelf eens het initiatief.
Sinds de lessen terug van start zijn gegaan gaat het in ieder geval opmerkelijk beter. Misschien heb ik toch meer nood aan sociale contacten dan ik zelf dacht. Niet dat ik plots ’s avonds het nachtleven induik met mijn klasgenoten maar een oppervlakkig gesprekje kan er wel af. Daarin zijn ze best vriendelijk die lokale vrouwmenschen.
Voor het zwaardere uitgaanswerk bestaan de Parijse weekends. Zeker van verjaardagen heb je niet van terug. Aangezien de Belgische eerzucht het gebiedt een verjaardag nooit nuchter af te sluiten zat er maar een ding op: samen met Kirsten, Jill, Lars, Sam en Jeroen terug naar de goedkope cocktailbar van vorige week. Daar waar Amedee de alcohol schenkt, matig van kwaliteit maar bovenal goedkoop en steevast overvloedig.
De trage bediening die avond behoedde me nog voor een voortijdige ondergang want de sfeer zat goed en de dorst dus ook. Voor arme Amedee ging alles blijkbaar zo snel dat zijn barmankwaliteiten er onder begonnen te lijden. Je kon nog hooguit spreken van licht aangelengde alcohol in plaats van cocktails. Mij hoorde je alvast niet klagen.
Net zoals vorige week werd er weer duchtig gezongen en contact gelegd met de stamgasten. Nuchter, dronken, scheve tanden of socialist, het maakte allemaal niet uit want het was feest. Deze keer kon er zelfs een gratis glaasje cava af. Hmm, de heerlijke, langverwachte genadeslag. Wat volgde gonst enkel nog in flarden door mijn hoofd: roze step, stok, vreemde tieners, meer vreemde tieners, valpartijen, een vriendschappelijk gevecht, …? En ik zag dat het goed was.
Gelukkig amuseerden we ons vrijdag en zaterdag goed genoeg om zondag overbodig te maken. Trouwens, sinds Jos Geysen met pensioen ging, is zondag enkel nog rustdag. Een bezoekje aan het graf van een zingende junkie kon er nog net af voor mijn beste klasgenoten weer richting hemelzoet vaderland trokken.
Het was me een waar genoegen jullie op bezoek te krijgen en bedankt voor de frietketel!
Allemaal braaf zijn en tot volgende week.
Cordialement,
Olivier
dinsdag 25 november 2008
dinsdag 18 november 2008
Zowaar positief: Week 7
Na zeven weken van pessimisme en scheldtirades aan het adres van dit Frans hol valt het me plots moeilijk om nog iets af te zeiken. Ik heb me zowaar ongelooflijk geamuseerd de afgelopen week. De lessen zijn terug begonnen en de klasgenotes zijn nog even mooi als in mijn herinneringen. Ik ben nog eens goed dronken geweest en als ik op mijn klok kijk reken ik niet meer automatisch het aantal dagen tot de kerstvakantie uit.
Het moet gezegd worden dat het bezoek van Alexander, Dorien, Charlotte en Dirk daar zeker goed aan gedaan heeft. Vooral het plan van hun persoonlijke stadsgids om de avond af te sluiten in een spotgoedkope cocktailbar op het Montmartre kon wel gesmaakt worden. Zeer matig gemixte cocktails, gecamoufleerd door overmatig gedoseerde sterke drank, allerhande eigenaardige mensen spreken je aan, de barman probeert wat op te vallen… Un bar comme il faut! Niet het typische strontlelijke Parijse café met de hautaine obers dus. (één zin moet je me toch gunnen…)
Enkele uren later en een paar IQ-punten lager eindigden we de avond op de trappen van het sektehuis van de Sacre Coeur. Warempel lopen we daar een noorderbuur tegen het lijf die net zoals ik een aantal vrienden door de stad gidste. Zoals je weet hebben noorderburen altijd vrouwen bij die steevast vrijgezel zijn. Wat volgde was een mooi staaltje van Garmyn-takt:
“Hey, leuke sjaal, heb je die hier op een van de lokale marktjes gekocht?”. De vrouwelijke lezers zien waarschijnlijk al onmiddellijk de cruciale fout waar ondergetekende het alombekende vrouwelijke zender – ontvangermodel blindelings negeert. Voor de mannen zet ik het even in schemavorm:
Zender -> boodschap x onzekerheid vrouw² + (totaal willekeurige) interpretatie / gemoedstoestand= Hey, lekker ordinair en goedkoop dat ding, dat kan enkel van een lokale markt komen.
Spijtig genoeg voor de dame, en misschien nog meest van al voor mij, bleek het ding op de koop toe nog eens uit Oekraïne te komen. Hm, eens zien hoe je jezelf daar uit gaat redden, dacht ik. Nog net had ik me ervan weerhouden te zeggen dat de sjaal in beide gevallen wel door een onderbetaald Chinees kinderarbeidertje geproduceerd zou zijn of Dorien kwam tussenbeide om een einde te maken aan de schaamtelijke versierpoging. Het meisje in kwestie wist ondertussen al geen blijf meer met haar gêne. Ocharme het kind, zo zal ze nooit aan een vriend geraken.
Volgende week meer geluk op mijn verjaardag.
Verjaardagskaartjes stuur je best naar 23 Rue Collange 92300 Levallois-Perret,
A la prochaine,
Olivier
Mensen, positief zijn is echt saai en schrijft traag. Volgende week verzin ik dus desnoods slecht nieuws
Het moet gezegd worden dat het bezoek van Alexander, Dorien, Charlotte en Dirk daar zeker goed aan gedaan heeft. Vooral het plan van hun persoonlijke stadsgids om de avond af te sluiten in een spotgoedkope cocktailbar op het Montmartre kon wel gesmaakt worden. Zeer matig gemixte cocktails, gecamoufleerd door overmatig gedoseerde sterke drank, allerhande eigenaardige mensen spreken je aan, de barman probeert wat op te vallen… Un bar comme il faut! Niet het typische strontlelijke Parijse café met de hautaine obers dus. (één zin moet je me toch gunnen…)
Enkele uren later en een paar IQ-punten lager eindigden we de avond op de trappen van het sektehuis van de Sacre Coeur. Warempel lopen we daar een noorderbuur tegen het lijf die net zoals ik een aantal vrienden door de stad gidste. Zoals je weet hebben noorderburen altijd vrouwen bij die steevast vrijgezel zijn. Wat volgde was een mooi staaltje van Garmyn-takt:
“Hey, leuke sjaal, heb je die hier op een van de lokale marktjes gekocht?”. De vrouwelijke lezers zien waarschijnlijk al onmiddellijk de cruciale fout waar ondergetekende het alombekende vrouwelijke zender – ontvangermodel blindelings negeert. Voor de mannen zet ik het even in schemavorm:
Zender -> boodschap x onzekerheid vrouw² + (totaal willekeurige) interpretatie / gemoedstoestand= Hey, lekker ordinair en goedkoop dat ding, dat kan enkel van een lokale markt komen.
Spijtig genoeg voor de dame, en misschien nog meest van al voor mij, bleek het ding op de koop toe nog eens uit Oekraïne te komen. Hm, eens zien hoe je jezelf daar uit gaat redden, dacht ik. Nog net had ik me ervan weerhouden te zeggen dat de sjaal in beide gevallen wel door een onderbetaald Chinees kinderarbeidertje geproduceerd zou zijn of Dorien kwam tussenbeide om een einde te maken aan de schaamtelijke versierpoging. Het meisje in kwestie wist ondertussen al geen blijf meer met haar gêne. Ocharme het kind, zo zal ze nooit aan een vriend geraken.
Volgende week meer geluk op mijn verjaardag.
Verjaardagskaartjes stuur je best naar 23 Rue Collange 92300 Levallois-Perret,
A la prochaine,
Olivier
Mensen, positief zijn is echt saai en schrijft traag. Volgende week verzin ik dus desnoods slecht nieuws
maandag 10 november 2008
Het gaat beter dan mijn blog doet vermoeden: Week 6
Deze week poogde ik nogmaals luitjes te ronselen voor mijn stage op een Club Internationalmeeting. Zoals wel vaker gebeurd hier in Parijs was ik weer de enige man van het gezelschap. Wordt echter niet te snel jaloers, want laat ik zeggen: Moeder Natuur deed ooit harder haar best om van deze wereld iets moois te maken. Twee opeenvolgende avonden zonder iets deftig te spotten en een stevige vervelingsdifterie lijkt me een beetje te veel van het slechte. Dat is dan ook wel de laatste keer dat ik me daar vertoond heb.
Aangezien ik er dus maar niet in slaag vrijwilligers te vinden, te vaak van het kastje naar de muur werd gestuurd en mijn maag geen extra avond meer uithoudt met de Club International heb ik besloten ontslag te nemen. Je mag niet zomaar met je laten sollen door die bazen. Onproductief zijn en je toch in dienst houden. Nee nee, opzouten met die handel, geen medelijden tonen. Erg leerrijk was het toch niet en ik had soms zelfs de indruk dat mijn Frans er eerder op achteruit ging.
Geen erg trouwens, deze week begint eindelijk de theorie dus dat betekent dagelijks les en een heleboel nieuwe mensen om te ontmoeten. Niet dat de dames van mijn groep me tegenvallen. Ze slagen er enkel niet in om iets af te spreken. Plannen worden gemaakt om achteraf een stille dood te sterven. Tant pis, maar er valt genoeg te beleven met mijn wekelijkse bezoekers en hier en daar een feestje op de Cité Universitaire
Een rondleiding in de Quartier Latin legde de oorzaak van dit gebrekkige socialisatieproces met de inboorlingen maar al te duidelijk bloot. Over Parijs spreekt men enkel in de verleden tijd en dat is nu net het probleem. Deze stad verandert stilaan in een openluchtmuseum. Ooit bloeide deze plek van kunst, cultuur en intellectualisme maar nu is alles dood, platgewalst door het massatoerisme.
Amper veertig jaar geleden bedolven de Parijse studenten de ordediensten nog onder de kasseien onder het moto: Sous les pavés la plage! Verboden te verbieden en een kassei op u bakkes als je daar anders over denkt. Voor en strand was er spijtig genoeg geen plaats. De kasseien van weleer hebben plaatsgemaakt voor een steriel asfalt die al een versheidfolie alle authenticiteit verstikt.
Anno 2008 is het studentenleven hier zo goed als onbestaande. Het geld van het toerisme heeft al het sociale leven vakkundig doodgeknepen. Welke student heeft er immers nog zin om gezellig op café te gaan wanneer hij bij elke pint een biljet moet bovenhalen. Ik ga amper uit en toch heb ik het gevoel dat er een heel gezin van mijn spaarrekening leeft.
Mensen, ik mis de gelaten, provinciale sfeer van de ossenmarkt. Als Antwerpenaren pretenderen we graag in een metropool te wonen maar dat is ’t Stad gelukkig niet. Daarvoor zijn we te klein, te open en vooral te sociaal. Er blijft maar één stad en dat is Antwerpen. De rest is parking!
Voor de rest gaat alles eigenlijk best goed dus volgende week beloof ik mijn opperste best om iets positief te schrijven
Groetjes,
Olivier
Aangezien ik er dus maar niet in slaag vrijwilligers te vinden, te vaak van het kastje naar de muur werd gestuurd en mijn maag geen extra avond meer uithoudt met de Club International heb ik besloten ontslag te nemen. Je mag niet zomaar met je laten sollen door die bazen. Onproductief zijn en je toch in dienst houden. Nee nee, opzouten met die handel, geen medelijden tonen. Erg leerrijk was het toch niet en ik had soms zelfs de indruk dat mijn Frans er eerder op achteruit ging.
Geen erg trouwens, deze week begint eindelijk de theorie dus dat betekent dagelijks les en een heleboel nieuwe mensen om te ontmoeten. Niet dat de dames van mijn groep me tegenvallen. Ze slagen er enkel niet in om iets af te spreken. Plannen worden gemaakt om achteraf een stille dood te sterven. Tant pis, maar er valt genoeg te beleven met mijn wekelijkse bezoekers en hier en daar een feestje op de Cité Universitaire
Een rondleiding in de Quartier Latin legde de oorzaak van dit gebrekkige socialisatieproces met de inboorlingen maar al te duidelijk bloot. Over Parijs spreekt men enkel in de verleden tijd en dat is nu net het probleem. Deze stad verandert stilaan in een openluchtmuseum. Ooit bloeide deze plek van kunst, cultuur en intellectualisme maar nu is alles dood, platgewalst door het massatoerisme.
Amper veertig jaar geleden bedolven de Parijse studenten de ordediensten nog onder de kasseien onder het moto: Sous les pavés la plage! Verboden te verbieden en een kassei op u bakkes als je daar anders over denkt. Voor en strand was er spijtig genoeg geen plaats. De kasseien van weleer hebben plaatsgemaakt voor een steriel asfalt die al een versheidfolie alle authenticiteit verstikt.
Anno 2008 is het studentenleven hier zo goed als onbestaande. Het geld van het toerisme heeft al het sociale leven vakkundig doodgeknepen. Welke student heeft er immers nog zin om gezellig op café te gaan wanneer hij bij elke pint een biljet moet bovenhalen. Ik ga amper uit en toch heb ik het gevoel dat er een heel gezin van mijn spaarrekening leeft.
Mensen, ik mis de gelaten, provinciale sfeer van de ossenmarkt. Als Antwerpenaren pretenderen we graag in een metropool te wonen maar dat is ’t Stad gelukkig niet. Daarvoor zijn we te klein, te open en vooral te sociaal. Er blijft maar één stad en dat is Antwerpen. De rest is parking!
Voor de rest gaat alles eigenlijk best goed dus volgende week beloof ik mijn opperste best om iets positief te schrijven
Groetjes,
Olivier
zondag 2 november 2008
Niet te stoppen: Week 5
Buitenlanders vinden die willen meewerken aan een doodgewoon programma over jongeren blijkt minder makkelijk dan het lijkt. Organiseer een show voor overgezoogde moederskindjes waar je jezelf al zingend belachelijk kunnen maken onder het aanzien van drie omhooggevallen showbizzartefacten en de rest van breindood Vlaanderen en ze staan met duizenden voor je deur te drammen voor de ‘fifteen minutes of shame’.
Toch lopen er heel wat interessante’ expats’ rond in dit hol. Even binnenvallen in een Frans-Engelse workshop voor buitenlanders leverde al snel een tiental vrijwilligers op. Ik mocht zelfs als ongenodigde gast blijven om deel te nemen, waarvoor ik onbegrijpelijk bedankte omdat ik nog geen avondmaal genuttigd had. Eens buiten: Olivier, paljas, je kent hier niemand. Was dan toch gebleven! Maar ja, tegen honger valt nu weinig te beginnen. Prioriteiten stellen.
Dat misverstand bleef nog kosteloos. Meestal betaal ik ze in harde cash en deze week was het weer prijs. In een vlaag van ongeziene vooruitziendheid besloot ik al de treintickets voor mijn wederkering te boeken. In de roes van eigenlof merkte ik echter niet op dat de NMBS in het uiteindelijke aankoopformulier de bestemmingen had omgewisseld. Goedkope tickets blijken daarnaast niet inwisselbaar noch terugbetaalbaar. Kost van deze blijkbaar niet zo briljante vooruitziendheid: 54 flappen.
Tijd om eens een lijstje te maken van alle kostelijke stommiteiten uit de laatste twee jaar.
-Snowboard neef (per ongeluk) vernield: 200 euro
-Arm gebroken derde dag zelfde skireis dus helft reis verloren= 300 euro
-Band Mercedes: 75 euro (en dan was de papa nog mild)
-Treintickets: 54 euro
-Parkeerboete: 20 euro
-Te beschamend om te vertellen: 60 euro
-…?
Voorlopig totaal: 704 euro
Ik draai bijna weg bij de gedachte van wat ik hiervoor allemaal had kunnen kopen:
-Een digitale reflexcamera
-Twee maanden Erasmus Parijs
-Een oogcorrectie voor Annelies van Herck
-Fortis
Gelukkig walmt het hier van andermans onwetendheid die de eigen flaters kunnen doen vergeten. Deze week toonden de inboorlingen zich weer voortreffelijk in hun linguïstieke achterlijkheid. Je moest hun gezichten eens zien nadat ik in onze schitterende moedertaal een telefoon beantwoordde: Prijsloos! Die hebben nog nooit Nederlands gehoord! Een land dat nog geen 400 km van Parijs ligt, blijkt voor hen een compleet ongekende taal te spreken. En dan krijg je reacties zoals: “Daar versta je echt niets van!” Tja, in dat geval had het nu niet veel uitgemaakt of ik nu Nederlands, Engels of Spaans had gesproken. Je zou ze bijna van kwaad opzet vermoeden.
Een andere remedie tegen al dat zelfbeklag blijkt ook een goed weekendje op stap met de vrienden. Maar liefst vier vrouwenmenschen vulden de eenzame kilte van mijn Parijs’ hok. Je vraagt je nu waarschijnlijk af hoe het komt dat ik nog steeds geen vriendin heb terwijl de vrouwen zelfs vanuit België komen afgezakt om bij mij te zijn. Wel, je bent niet de enige. Ik begin me ook stilaan zorgen te maken…
Niettegengaande was het weekend zeer geslaagd in het gezelschap van Anouk, Astrid, Charline en Karen. (De namen zijn alfabetisch gerangschikt dames!) Dankzij Charline’s connecties met een louche portierself huppelden we zelfs een hele dag gratis rond in het geweldige Disneyland! Ik had nooit verwacht dat nostalgie zo een vat op me kon krijgen. Je moet op facebook mijn glimlach eens zien in de dansende theekopjes! Ik voelde me net zo vrolijk als toen ik vijftien jaar geleden in dezelfde attractie zat. Disneyland Parijs, voor grote en kleine kinderen
Dames, het was gezellig dit weekend!
Allez, ik ga mijn badkamer eens reinigen*
A la prochaine!
Olivier
*De beleefdheid dient mij wel te zeggen dat de dames aangeboden hebben om te kuisen.
Toch lopen er heel wat interessante’ expats’ rond in dit hol. Even binnenvallen in een Frans-Engelse workshop voor buitenlanders leverde al snel een tiental vrijwilligers op. Ik mocht zelfs als ongenodigde gast blijven om deel te nemen, waarvoor ik onbegrijpelijk bedankte omdat ik nog geen avondmaal genuttigd had. Eens buiten: Olivier, paljas, je kent hier niemand. Was dan toch gebleven! Maar ja, tegen honger valt nu weinig te beginnen. Prioriteiten stellen.
Dat misverstand bleef nog kosteloos. Meestal betaal ik ze in harde cash en deze week was het weer prijs. In een vlaag van ongeziene vooruitziendheid besloot ik al de treintickets voor mijn wederkering te boeken. In de roes van eigenlof merkte ik echter niet op dat de NMBS in het uiteindelijke aankoopformulier de bestemmingen had omgewisseld. Goedkope tickets blijken daarnaast niet inwisselbaar noch terugbetaalbaar. Kost van deze blijkbaar niet zo briljante vooruitziendheid: 54 flappen.
Tijd om eens een lijstje te maken van alle kostelijke stommiteiten uit de laatste twee jaar.
-Snowboard neef (per ongeluk) vernield: 200 euro
-Arm gebroken derde dag zelfde skireis dus helft reis verloren= 300 euro
-Band Mercedes: 75 euro (en dan was de papa nog mild)
-Treintickets: 54 euro
-Parkeerboete: 20 euro
-Te beschamend om te vertellen: 60 euro
-…?
Voorlopig totaal: 704 euro
Ik draai bijna weg bij de gedachte van wat ik hiervoor allemaal had kunnen kopen:
-Een digitale reflexcamera
-Twee maanden Erasmus Parijs
-Een oogcorrectie voor Annelies van Herck
-Fortis
Gelukkig walmt het hier van andermans onwetendheid die de eigen flaters kunnen doen vergeten. Deze week toonden de inboorlingen zich weer voortreffelijk in hun linguïstieke achterlijkheid. Je moest hun gezichten eens zien nadat ik in onze schitterende moedertaal een telefoon beantwoordde: Prijsloos! Die hebben nog nooit Nederlands gehoord! Een land dat nog geen 400 km van Parijs ligt, blijkt voor hen een compleet ongekende taal te spreken. En dan krijg je reacties zoals: “Daar versta je echt niets van!” Tja, in dat geval had het nu niet veel uitgemaakt of ik nu Nederlands, Engels of Spaans had gesproken. Je zou ze bijna van kwaad opzet vermoeden.
Een andere remedie tegen al dat zelfbeklag blijkt ook een goed weekendje op stap met de vrienden. Maar liefst vier vrouwenmenschen vulden de eenzame kilte van mijn Parijs’ hok. Je vraagt je nu waarschijnlijk af hoe het komt dat ik nog steeds geen vriendin heb terwijl de vrouwen zelfs vanuit België komen afgezakt om bij mij te zijn. Wel, je bent niet de enige. Ik begin me ook stilaan zorgen te maken…
Niettegengaande was het weekend zeer geslaagd in het gezelschap van Anouk, Astrid, Charline en Karen. (De namen zijn alfabetisch gerangschikt dames!) Dankzij Charline’s connecties met een louche portierself huppelden we zelfs een hele dag gratis rond in het geweldige Disneyland! Ik had nooit verwacht dat nostalgie zo een vat op me kon krijgen. Je moet op facebook mijn glimlach eens zien in de dansende theekopjes! Ik voelde me net zo vrolijk als toen ik vijftien jaar geleden in dezelfde attractie zat. Disneyland Parijs, voor grote en kleine kinderen
Dames, het was gezellig dit weekend!
Allez, ik ga mijn badkamer eens reinigen*
A la prochaine!
Olivier
*De beleefdheid dient mij wel te zeggen dat de dames aangeboden hebben om te kuisen.
Abonneren op:
Posts (Atom)