Hoeren! De schurfterige prostituees van Bois de Boulogne zijn gelokaliseerd. De Parijse Boulevard Van De Vuile Manieren is blijkbaar een open tippelriool die dwars door het bos van Boulogne loopt. Inderdaad, geen vitrines om de –soms hilarisch karikaturale- vleeswaren te keuren. Klanten dienen zich aan door in ware GTA-stijl langzaam voorbij te rijden om zo de aandacht van een bereidwillige dame te winnen. Vanaf dat je wagens per fiets voorbij begin te steken (ik was op weg naar mijn stage btw) weet je natuurlijk genoeg. Als de auto’s stilstaan met de chauffeur lichtjes achteruitleunend in zijn zetel, dan weet je te veel…
Ook het uur van de dag waarop ik ze aantrof is toch iets of wat merkwaardig te noemen: Drie uur ’s middags op een doodgewone werkdag!? Wie heeft er dan tijd om zich te laten plezieren? Maar ja, het moet niet altijd baguette zijn wat de pot schaft zeker? Dat verklaart misschien ook deels waarom het leven hier grotendeels stilvalt tussen half twee en half drie.
Maar genoeg over hoeren, ik heb jullie namelijk nog niet verteld dat ik een stage heb gevonden. Ondergetekende moet voor productiehuis ‘Foggies’ buitenlandse jongeren zoeken die in Frankrijk wonen of studeren voor het programma Génération Monde’ op France24. Inderdaad, dit jobke is bijna te letterlijk op mijn lijf geschreven. Aangezien ik zelf een tijdelijke immigrant ben –expat is de correcte term voor blanken- moet dat toch geen al te groot probleem zijn. Wel, wederom heb ik dat sterk onderschat. Per telefoon een concept in het Frans uitleggen behoort blijkbaar toch niet tot mijn basisvaardigheden.
Daarom leek een beetje veldwerk me veel productiever. Mensen hebben vaak veel meer geduld in een direct gesprek. Dus schreef ik me in op een jongerenwebsite om met een groep lotgenoten een film te gaan kijken. Perfect om kandidaten te ronselen en tegelijk nieuwe mensen te ontmoeten. Spijtig genoeg daagde niemand op aan de cinema en werd ondergetekende nogmaals veroordeeld tot een avondje lezen op kot in Levallois-Perret. De mythe van het Erasmusgezwelg en gefeest, ons allen welgekend uit mondelinge overlevering van de veteranen, blijft dus voorlopig niet meer dan een ongrijpbare utopie.
Maar ik zal toch nog een tandje bij moeten steken voor mijn stage want voor de rest valt er maar weinig te beleven. Tussen nu en de 12e november heb ik amper twee dagen les en Parijs heb ik ondertussen al wel gezien. Dus het plan is om maandag voor Foggies jonge chefs te zoeken in een van de vijftien sterrenrestaurants die het achtste arrondissement van mijn school rijk is.
Spijtig dat ik mijn week in mineur moet afsluiten want al bij al viel het best nog wel mee. Donderdag werd er nog gepokerd met de flatgenoten van Britt. Uiteraard was ik naar goede gewoonten blut zonder ook maar één spelletje te winnen. Daarnaast mag de nieuwe stage ook wel een opstekertje genoemd worden. Ach, ik red me wel, met nog steeds de hoop dat er beterschap in zicht is. Volgend weekend komen alvast de eerste gasten dus dan weten we weeral eens wat doen.
Ciao,
Olivier
zondag 26 oktober 2008
zondag 19 oktober 2008
Meer van dat! Week 3
Hetgeen wat ik nooit voor mogelijk had gehouden maar me toch zeer eigenaardig is overkomen: Ondergetekende blokt vrijwillig alle hoofdstukken van Vocabulaire 2000 uit het hoofd. Weliswaar volledig trouw aan de eigen studiemethoden, herkenbaar aan een gebrek aan planning of enige andere vorm van organisatie. Want laten we toch niet té hard van stapel lopen. Daarvoor moet de geest nog een beetje rijpen…
In tegenstelling tot wat u misschien zou kunnen denken is het niet de eenzaamheid die mij tot deze waanzin heeft gedreven. Wel in tegendeel. De sociale contacten nemen juist toe. Maar na nogmaals een week fronsen, knipperen en debiel staren bij elke conversatie tussen de locals wordt het wel eens tijd om het heft in eigen handen te nemen. Wederom blijkt dat passief afwachten niet tot resultaten leidt. Wie heeft me dat toch ooit wijsgemaakt?
De dringende nood om mijn woordenschat uit te breiden valt dus enerzijds te verklaren door de toenemende sociale contacten met de inboorlingen maar even goed door de angst om een kankerende verveling op te lopen. De komende week telt hooguit EEN voormiddag les! Zelfs een volleerde lamzak als ik botst daar op zijn grenzen. De enige oplossing bestaat er dus in om het plaatselijk creools spoedig meester te worden en een stage te zoeken.
Gelukkig zwemt mijn school in de poet waardoor ze meer stageplaatsen kunnen regelen dan er studenten zijn. Een jaartje EFAP kost mijn klasgenoten tussen de zeven- en tienduizend euri per jaar. Daarvoor krijgen ze wel hun diploma praktisch cadeau inclusief een stevig uitgebouwd jobnetwerk om je overgewaardeerd diploma in harde cash om te zetten. Bedrijf zkt persattaché m/v zonder talent voor corp. propaganda.
Afgezien van enkele kleinere ongemakken verloopt dit Erasmusavontuur al een pak aangenamer dan de eerste weken. Gisteren zat ik nog samen met de andere Belgische EFAP-studenten (Jeroen, Lore en Britt) in een zonovergoten Jardin de Luxembourg, volgende week trek ik normaal gezien naar Disneyland :) Vrijdag heb een concertje meegepikt in een Parijse kelder samen met een schamele vijftig andere toeschouwers, totaal cultureel verantwoord met andere woorden. Hou trouwens de naam Blackpool in de gaten. Dat wordt misschien nog wel iets. Hun album heet French Fuckers of ‘Baiseurs françaises’ zoals de radiopresentator het zo nodig moest vertalen.
Wel voortaan oppassen geblazen in Bois de Boulogne. Mijn klasgenoten begonnen me even uit te lachen toen ik zei dat ik daar ga lopen. Net zoals elk zelfrespecterend stadspark trekt ook het Bois de Boulogne ’s nachts haar beerputten open voor de meest bizarre wezens uit onze beschaving. Prostituerende travestieten, ruige boshomo’s en schurftige crackhoeren dingen er allemaal naar het onderste schavotje van onze maatschappelijke ladder. Voorlopig heb ik nog niet het genoegen gehad dergelijk figuur te ontmoeten. Mocht dat geluk me toch treffen beste lezer, u zal de eerste zijn om het te weten te komen. (Wat is dat eigenlijk toch met stadsparken en marginalen?)
Onvermijdelijk blijven steeds de kleinigheden die geregeld moeten worden zoals een bankrekening openen om mijn elektriciteit te kunnen betalen maar ook om de vrijgevigheid van de Franse staat te kunnen incasseren. De slet van een huisbaas moet nog wel een document voor mijn beurs terugsturen. Het is zeer eigenaardig dat het zo lang duurt. Met de huur dat ik hem betaal (lees: de financiën van de Creyboschlaan 20) kan hij het even goed door Sarkozy laten invullen.
Mocht Kafka een Fransman geweest zijn, hij had er een eind aan gemaakt nog voor er een letter op papier stond. Met al die bureaucratie heb ik soms de indruk dat Bertrand Delanoë (ne sos…) een aangetekende schriftelijke toestemming moet geven om m’n reet te mogen vegen.
Nog even dit:
Voor diegenen die van plan zijn af te reizen, raad ik aan om de volgende voorwerpen in te slagen:
-Genoeg heerlijk Belgisch brood voor het eerstvolgende ontbijt, bij voorkeur wit tiger of boerenrond
-Enkele goede cd’s want mijn mp3 draait hier stevig overuren (om te kopiëren)
-een voetpomp (ventiel matras = Ø2cm)
-films of tv-series op een harde schijf (niet verplicht) Ik kan namelijk niet elke avond uitgaan. Mijn bankkaart vertoont nu al zorgwekkende vormen van slijtage.
Uw gastheer voorziet zelf twee matrassen incl. slaapzakken. Neem wel de voetpomp mee voor de matras. De braafste onder jullie is misschien een plaatsje bij mij in bed gegund…
Het ziet er trouwens meer en meer naar uit dat ik de hele kerstperiode naar huis wederkeer. Als er al nieuwjaarsplannen zijn mogen jullie me er altijd van op de hoogte houden of jullie kunnen natuurlijk altijd naar hier komen om ergens op de oevers van de Seine het nieuwe jaar af te wachten…
Het was me weer een groot genoegen jullie te mogen schrijven,
A la prochaine,
Olivier
In tegenstelling tot wat u misschien zou kunnen denken is het niet de eenzaamheid die mij tot deze waanzin heeft gedreven. Wel in tegendeel. De sociale contacten nemen juist toe. Maar na nogmaals een week fronsen, knipperen en debiel staren bij elke conversatie tussen de locals wordt het wel eens tijd om het heft in eigen handen te nemen. Wederom blijkt dat passief afwachten niet tot resultaten leidt. Wie heeft me dat toch ooit wijsgemaakt?
De dringende nood om mijn woordenschat uit te breiden valt dus enerzijds te verklaren door de toenemende sociale contacten met de inboorlingen maar even goed door de angst om een kankerende verveling op te lopen. De komende week telt hooguit EEN voormiddag les! Zelfs een volleerde lamzak als ik botst daar op zijn grenzen. De enige oplossing bestaat er dus in om het plaatselijk creools spoedig meester te worden en een stage te zoeken.
Gelukkig zwemt mijn school in de poet waardoor ze meer stageplaatsen kunnen regelen dan er studenten zijn. Een jaartje EFAP kost mijn klasgenoten tussen de zeven- en tienduizend euri per jaar. Daarvoor krijgen ze wel hun diploma praktisch cadeau inclusief een stevig uitgebouwd jobnetwerk om je overgewaardeerd diploma in harde cash om te zetten. Bedrijf zkt persattaché m/v zonder talent voor corp. propaganda.
Afgezien van enkele kleinere ongemakken verloopt dit Erasmusavontuur al een pak aangenamer dan de eerste weken. Gisteren zat ik nog samen met de andere Belgische EFAP-studenten (Jeroen, Lore en Britt) in een zonovergoten Jardin de Luxembourg, volgende week trek ik normaal gezien naar Disneyland :) Vrijdag heb een concertje meegepikt in een Parijse kelder samen met een schamele vijftig andere toeschouwers, totaal cultureel verantwoord met andere woorden. Hou trouwens de naam Blackpool in de gaten. Dat wordt misschien nog wel iets. Hun album heet French Fuckers of ‘Baiseurs françaises’ zoals de radiopresentator het zo nodig moest vertalen.
Wel voortaan oppassen geblazen in Bois de Boulogne. Mijn klasgenoten begonnen me even uit te lachen toen ik zei dat ik daar ga lopen. Net zoals elk zelfrespecterend stadspark trekt ook het Bois de Boulogne ’s nachts haar beerputten open voor de meest bizarre wezens uit onze beschaving. Prostituerende travestieten, ruige boshomo’s en schurftige crackhoeren dingen er allemaal naar het onderste schavotje van onze maatschappelijke ladder. Voorlopig heb ik nog niet het genoegen gehad dergelijk figuur te ontmoeten. Mocht dat geluk me toch treffen beste lezer, u zal de eerste zijn om het te weten te komen. (Wat is dat eigenlijk toch met stadsparken en marginalen?)
Onvermijdelijk blijven steeds de kleinigheden die geregeld moeten worden zoals een bankrekening openen om mijn elektriciteit te kunnen betalen maar ook om de vrijgevigheid van de Franse staat te kunnen incasseren. De slet van een huisbaas moet nog wel een document voor mijn beurs terugsturen. Het is zeer eigenaardig dat het zo lang duurt. Met de huur dat ik hem betaal (lees: de financiën van de Creyboschlaan 20) kan hij het even goed door Sarkozy laten invullen.
Mocht Kafka een Fransman geweest zijn, hij had er een eind aan gemaakt nog voor er een letter op papier stond. Met al die bureaucratie heb ik soms de indruk dat Bertrand Delanoë (ne sos…) een aangetekende schriftelijke toestemming moet geven om m’n reet te mogen vegen.
Nog even dit:
Voor diegenen die van plan zijn af te reizen, raad ik aan om de volgende voorwerpen in te slagen:
-Genoeg heerlijk Belgisch brood voor het eerstvolgende ontbijt, bij voorkeur wit tiger of boerenrond
-Enkele goede cd’s want mijn mp3 draait hier stevig overuren (om te kopiëren)
-een voetpomp (ventiel matras = Ø2cm)
-films of tv-series op een harde schijf (niet verplicht) Ik kan namelijk niet elke avond uitgaan. Mijn bankkaart vertoont nu al zorgwekkende vormen van slijtage.
Uw gastheer voorziet zelf twee matrassen incl. slaapzakken. Neem wel de voetpomp mee voor de matras. De braafste onder jullie is misschien een plaatsje bij mij in bed gegund…
Het ziet er trouwens meer en meer naar uit dat ik de hele kerstperiode naar huis wederkeer. Als er al nieuwjaarsplannen zijn mogen jullie me er altijd van op de hoogte houden of jullie kunnen natuurlijk altijd naar hier komen om ergens op de oevers van de Seine het nieuwe jaar af te wachten…
Het was me weer een groot genoegen jullie te mogen schrijven,
A la prochaine,
Olivier
maandag 13 oktober 2008
Agenda bezoekers
Het is nu niet dat ik hier een pagina mee hoop te vullen maar voor diegenen die van plan zijn af te komen: Deze weekends zijn geboekt:
29/10-1/11: Anouk, Astrid, Charlene, Amina,?
8/11 tot 10/11: De mama + Hannelore
14/11 - 16/11: Alex, Dirk, Charlotte, Dorien
20/11 - 23/11: Kirsten, Jill, ?,?
29/10-1/11: Anouk, Astrid, Charlene, Amina,?
8/11 tot 10/11: De mama + Hannelore
14/11 - 16/11: Alex, Dirk, Charlotte, Dorien
20/11 - 23/11: Kirsten, Jill, ?,?
zondag 12 oktober 2008
Listen up folks!: Week 2
Na twee weken lichtstad moet ik toch vaststellen dat de inboorlingen hier onder elkaar merkwaardig genoeg een andere taal dan Frans spreken. De eerste helft van hun woorden lijkt er wel sterk op maar de rest wordt ingeslikt. Het is eigenlijk mengeling van Standaard Frans en Parisiens, laten we het voor alle gemakkelijkheid maar Creools-Frans noemen.
Dat probleem valt wel gedeeltelijk weg als ze zich direct tot jouw richten, op voor waarde dat ze niet te veel Engelse woorden gebruiken. Het is me al meer dan eens voorgevallen dat ik een woord probeerde te vertalen dat eigenlijk Engels bleek te zijn. Woterberre, euscère, desnéelende betekenen dus respectievelijk Water bar, Oscar en Disneyland. Hen erop wijzen helpt spijtig genoeg niet.
Deze taalbarrière maakt discussiëren dus nogal moeilijk aangezien ik het gesprek trager interpreteer dan de onderwerpen over en weer vliegen. Net wanneer ik een briljant idee wil afvuren, blijkt het gesprek al een andere wending genomen te hebben. Mijn intellectuele bijdrage tot het groepswerk blijft dus voorlopig nogal aan de magere kant.
Nu heeft dat ook een vrij groot voordeel. Ik hoef bijna niets te doen. Alles wordt door hen geregeld en ik moet enkel zorgen dat ik een beetje mee ben. Tijdens de opnames zelf sta ik in voor het geluid. Zo wat met een flosj staan zwaaien kan uiteindelijk nooit te moeilijk zijn voor een buitenlander.
Als alles klaar is in november straal ik het filmpje wel eens noordwaarts. Diegenen die me komen bezoeken moeten zeker eens de winkel bezoeken waarover we de reportage draaien. Colette is best wel een toffe zaak. Een beetje aan de ‘highbrow’-kant maar wel de moeite om eens te gaan winkelen. Hippe kleren, haute-couture, limited edition gadgets, parfumerie, schilderijen... Alles moet wel zo’n beetje kunstzinnig blijven. Er hangt bijvoorbeeld een zeefdruk van een rijpe vrouw, vagijn wagewijd open, cultureel verantwoord geflankeerd door een mijmerend geitenwollensokkentype met zwaar brilmontuur. ‘Ready to fuck’, 25 000 flappen en het is van jou. Très chique!
Ah ja, er zijn plannen om over enkele weken naar Disneyland Paris te gaan. Blijkbaar is dat een volwaardig pretpark geworden met rollercoasters enzo. Maar laten we toch geen risico’s nemen ten midden van zeven vrouwen in een sprookjeswereld: heteroseksueel kleden! Ik zie het al zo voor mij: een ros lelijk kind met scheve tanden dat uit het niets vrolijk op me af dartelt: “Mi dad says U’re a ferry. Can I have a picture with you?
Allez, ik ga jullie laten. Les saluts à la maison et à la prochaine!
Olivier
Dat probleem valt wel gedeeltelijk weg als ze zich direct tot jouw richten, op voor waarde dat ze niet te veel Engelse woorden gebruiken. Het is me al meer dan eens voorgevallen dat ik een woord probeerde te vertalen dat eigenlijk Engels bleek te zijn. Woterberre, euscère, desnéelende betekenen dus respectievelijk Water bar, Oscar en Disneyland. Hen erop wijzen helpt spijtig genoeg niet.
Deze taalbarrière maakt discussiëren dus nogal moeilijk aangezien ik het gesprek trager interpreteer dan de onderwerpen over en weer vliegen. Net wanneer ik een briljant idee wil afvuren, blijkt het gesprek al een andere wending genomen te hebben. Mijn intellectuele bijdrage tot het groepswerk blijft dus voorlopig nogal aan de magere kant.
Nu heeft dat ook een vrij groot voordeel. Ik hoef bijna niets te doen. Alles wordt door hen geregeld en ik moet enkel zorgen dat ik een beetje mee ben. Tijdens de opnames zelf sta ik in voor het geluid. Zo wat met een flosj staan zwaaien kan uiteindelijk nooit te moeilijk zijn voor een buitenlander.
Als alles klaar is in november straal ik het filmpje wel eens noordwaarts. Diegenen die me komen bezoeken moeten zeker eens de winkel bezoeken waarover we de reportage draaien. Colette is best wel een toffe zaak. Een beetje aan de ‘highbrow’-kant maar wel de moeite om eens te gaan winkelen. Hippe kleren, haute-couture, limited edition gadgets, parfumerie, schilderijen... Alles moet wel zo’n beetje kunstzinnig blijven. Er hangt bijvoorbeeld een zeefdruk van een rijpe vrouw, vagijn wagewijd open, cultureel verantwoord geflankeerd door een mijmerend geitenwollensokkentype met zwaar brilmontuur. ‘Ready to fuck’, 25 000 flappen en het is van jou. Très chique!
Ah ja, er zijn plannen om over enkele weken naar Disneyland Paris te gaan. Blijkbaar is dat een volwaardig pretpark geworden met rollercoasters enzo. Maar laten we toch geen risico’s nemen ten midden van zeven vrouwen in een sprookjeswereld: heteroseksueel kleden! Ik zie het al zo voor mij: een ros lelijk kind met scheve tanden dat uit het niets vrolijk op me af dartelt: “Mi dad says U’re a ferry. Can I have a picture with you?
Allez, ik ga jullie laten. Les saluts à la maison et à la prochaine!
Olivier
zondag 5 oktober 2008
Het relaas van een bewogen week
Bonjour à toutes,
tot u schrijft Olivier vanuit Parijs (Frankrijk).
De eerste week is er eigenlijk niet direct eentje om over naar huis te schrijven. Maar omdat er op het thuisfront ongetwijfeld veel mensen brandend van nieuwsgierigheid uitkijken naar mijn avonturen in de lichtstad, voel ik me toch een beetje verplicht om ook deze week te verslagen. Bij deze:
De eerste tegenslag vloog al snel, maar daarom niet minder hard, recht in mijn gezicht. Al leek de aanzet van dit avontuur op het eerste zicht zeer positief: Enkele vriendelijke dames naast me boden me een plaats aan voor het komende groepswerk, waar ik als lichtjes verweesde nieuwkomer uiteraard graag op inging.
MAAR beste mensen, nog geen vijf minuten later komt een significant mooier exemplaar met een uitnodiging om me bij haar groep te vervoegen! Een groep die uiteraard bestaat uit meerdere pareltjes van het vrouwelijke geslacht. Toch, in een moment van hallucinante rechtvaardigheid, en met een lichte krop in de keel, moest ik haar zeggen dat ik me reeds bij een andere groep had aangesloten.
Niet het minst onder de indruk door de onverwachte negatieve reactie zette ze een charmeaanval in om me toch te doen bezwijken. Noem me oppervlakkig maar mijn rechtvaardigheid heeft ook zijn grenzen. Net op het moment dat ik zou toegeven vond iemand het nodig om mijn tanende geweten even een handje te helpen. Met succes… Achteraf bleek mijn extern geweten zelfs niet eens bij mij in de groep te zitten.
I kid you not… Parijs 1 –Olivier 0
Mocht mijn tegenspoed daar zijn hoogtepunt gekend hebben, het zou allemaal nog te relativeren zijn. Mijn groepsleden zijn tenslotte allemaal sympathieke meisjes. Geen lelijk woord over hen.
Neen, de tegenslag was nogmaals te vinden op een oud front: HET KOT. Het uitgesteld vertrek had me al veroordeeld tot een week luchtmatras en slaapzak, wat een regelrechte aanslag was op mijn slaap en bijgevolg ook op mijn humeur. Mensen die vertrouwd zijn met mijn lang gezicht weten dat ik het niet altijd zo bedoel maar het moet ongetwijfeld enkele nietsvermoedende Fransozen afgeschrikt hebben.
Daarnaast was mijn kot ook niet gekuist, lekte de wc en de kraan, ontbrak de ijskast en moet ik in het Frans een elektriciteitabonnement aanvragen. Nutsvoorzieningen, dat Voc2000-hoofdstukje zal ik dan toch per ongeluk overgeslagen hebben.
Ook de sociale contacten verlopen niet zoals het zou moeten. Eindeloos heb ik al gezocht naar studentenverenigingen en organisaties voor Erasmussers, alle moeite ten spijt. Ontmoetingsdagen worden hier vanuit de gastinstelling zelf georganiseerd. Maar aangezien ik tot volgende week de enige vreemdeling op school ben is ook die optie uitgesloten. “En jou groepsleden dan?”, zou je nu denken. Wel dat illustreer ik graag met de volgende dialoog, uit het leven gegrepen:
« Tu as des amis ici à Paris ? »
« Non, je suis venu seule »
« Un grand aventure alors »
« Oui Oui. Connais-tu des bons cafés d’étudiants ici ? »
«Il y en a beaucoup dans le quartier Latin »
---einde gesprek---
Wel, in Antwerpen zou zo’n Erasmusstudent half bewusteloos op de ossenmarkt geëindigd zijn, de belofte lallend nooit meer bier te zullen drinken. Maar kom, ik hou de moed erin. Het is tenslotte nog maar week één.
De mama en papa zijn gisteren trouwens de meubels komen brengen waardoor ik me nu vanuit een uiterst comfortabele bureaustoel tot u richt. Een goede nacht slaap in een echt bed heeft ook ongekend helende invloed gehad op ondergetekende. Het glas is terug halfvol, de bril rooskleurig en de hemel opgeklaard. Vanaf november zijn jullie allemaal welkom, maar weet dat een nachtje Parijs algauw 50 euro kost ;-)
De groeten thuis,
Olivier
ps: Foto's van mijn kot staan op feestboek, gsm parijs: 0033 627 12 55 61
tot u schrijft Olivier vanuit Parijs (Frankrijk).
De eerste week is er eigenlijk niet direct eentje om over naar huis te schrijven. Maar omdat er op het thuisfront ongetwijfeld veel mensen brandend van nieuwsgierigheid uitkijken naar mijn avonturen in de lichtstad, voel ik me toch een beetje verplicht om ook deze week te verslagen. Bij deze:
De eerste tegenslag vloog al snel, maar daarom niet minder hard, recht in mijn gezicht. Al leek de aanzet van dit avontuur op het eerste zicht zeer positief: Enkele vriendelijke dames naast me boden me een plaats aan voor het komende groepswerk, waar ik als lichtjes verweesde nieuwkomer uiteraard graag op inging.
MAAR beste mensen, nog geen vijf minuten later komt een significant mooier exemplaar met een uitnodiging om me bij haar groep te vervoegen! Een groep die uiteraard bestaat uit meerdere pareltjes van het vrouwelijke geslacht. Toch, in een moment van hallucinante rechtvaardigheid, en met een lichte krop in de keel, moest ik haar zeggen dat ik me reeds bij een andere groep had aangesloten.
Niet het minst onder de indruk door de onverwachte negatieve reactie zette ze een charmeaanval in om me toch te doen bezwijken. Noem me oppervlakkig maar mijn rechtvaardigheid heeft ook zijn grenzen. Net op het moment dat ik zou toegeven vond iemand het nodig om mijn tanende geweten even een handje te helpen. Met succes… Achteraf bleek mijn extern geweten zelfs niet eens bij mij in de groep te zitten.
I kid you not… Parijs 1 –Olivier 0
Mocht mijn tegenspoed daar zijn hoogtepunt gekend hebben, het zou allemaal nog te relativeren zijn. Mijn groepsleden zijn tenslotte allemaal sympathieke meisjes. Geen lelijk woord over hen.
Neen, de tegenslag was nogmaals te vinden op een oud front: HET KOT. Het uitgesteld vertrek had me al veroordeeld tot een week luchtmatras en slaapzak, wat een regelrechte aanslag was op mijn slaap en bijgevolg ook op mijn humeur. Mensen die vertrouwd zijn met mijn lang gezicht weten dat ik het niet altijd zo bedoel maar het moet ongetwijfeld enkele nietsvermoedende Fransozen afgeschrikt hebben.
Daarnaast was mijn kot ook niet gekuist, lekte de wc en de kraan, ontbrak de ijskast en moet ik in het Frans een elektriciteitabonnement aanvragen. Nutsvoorzieningen, dat Voc2000-hoofdstukje zal ik dan toch per ongeluk overgeslagen hebben.
Ook de sociale contacten verlopen niet zoals het zou moeten. Eindeloos heb ik al gezocht naar studentenverenigingen en organisaties voor Erasmussers, alle moeite ten spijt. Ontmoetingsdagen worden hier vanuit de gastinstelling zelf georganiseerd. Maar aangezien ik tot volgende week de enige vreemdeling op school ben is ook die optie uitgesloten. “En jou groepsleden dan?”, zou je nu denken. Wel dat illustreer ik graag met de volgende dialoog, uit het leven gegrepen:
« Tu as des amis ici à Paris ? »
« Non, je suis venu seule »
« Un grand aventure alors »
« Oui Oui. Connais-tu des bons cafés d’étudiants ici ? »
«Il y en a beaucoup dans le quartier Latin »
---einde gesprek---
Wel, in Antwerpen zou zo’n Erasmusstudent half bewusteloos op de ossenmarkt geëindigd zijn, de belofte lallend nooit meer bier te zullen drinken. Maar kom, ik hou de moed erin. Het is tenslotte nog maar week één.
De mama en papa zijn gisteren trouwens de meubels komen brengen waardoor ik me nu vanuit een uiterst comfortabele bureaustoel tot u richt. Een goede nacht slaap in een echt bed heeft ook ongekend helende invloed gehad op ondergetekende. Het glas is terug halfvol, de bril rooskleurig en de hemel opgeklaard. Vanaf november zijn jullie allemaal welkom, maar weet dat een nachtje Parijs algauw 50 euro kost ;-)
De groeten thuis,
Olivier
ps: Foto's van mijn kot staan op feestboek, gsm parijs: 0033 627 12 55 61
Abonneren op:
Posts (Atom)